PAR-1
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 9 000 … 9 160 MHz
(pasma X) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 2 000 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 0,5 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 22 kW |
| Moc średnia: | 220 W |
| Zasięg instrumentalny: | 10 NM (≙ 18 km) |
| Rozróżnialność w odległości: | 80 m, 1,2° |
| Dokładność / Błąd określania: | 2% |
| Szerokość wiązki anteny: | course: β= 0,8°; ε= 2°
glide: ε= 0,5°; β= 3,6° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 2 AZ, 2 EL scans per second |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
PAR-1
PAR-1 był pierwszym na świecie radarem precyzyjnego podejścia do lądowania dla lotnisk cywilnych.
Radar pracował z dwiema sektorowymi antenami: bardziej owalną z polaryzacją poziomą dla kursu i węższą z polaryzacją pionową dla ścieżki schodzenia. Anteny były przestawiane w przód i w tył raz na sekundę w sektorze 20°. Obie anteny mogły być przełączone na polaryzację kołową. Jeden nadajnik zasilał obie anteny i wykorzystywał mechanicznie przestrajany magnetron typu 2J51, który pracował w paśmie X.
Radar zasilały dwa stanowiska pracy dla kontrolerów ruchu lotniczego, każde z nich wyposażone w Beta Scan Scope z 10-calową tubą obrazową dla bliskiego zasięgu (3 mile) i dla dalekiego zasięgu (10 mil).
Radar został opracowany przez Gilfillana w 1947 roku i zbudowany przez ITT-Gilfillan po połączeniu z ITT. Był on bezpośrednim poprzednikiem AN/FPN-33, ale miał jeszcze zmniejszoną moc.