PAR-1
Beschrijving van de radarset, tactisch-technische kenmerken
| Specificaties | |
|---|---|
| Frequentie: | 9 000 … 9 160 MHz
(X-Band) |
| Pulsherhalingstijd (PRT): | |
| Pulsherhalingsfrequentie (PRF): | 2 000 Hz |
| Pulsduur (τ): | 0,5 µs |
| Ontvangsttijd: | |
| Dode tijd: | |
| Piekvermogen: | 22 kW |
| Gemiddeld vermogen: | 220 W |
| Instrumented Range: | 10 NM (≙ 18 km) |
| Afstandsresolutie: | 80 m, 1,2° |
| Nauwkeurigheidsgraad: | 2% |
| Bundelbreedte: | course: β= 0,8°; ε= 2°
glide: ε= 0,5°; β= 3,6° |
| hits per scan: | |
| Rotatiesnelheid: | 2 AZ, 2 EL scans per second |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
PAR-1
De PAR-1 was 's werelds eerste precisienaderingsradar voor burgerluchthavens.
De radar werkte met twee sector-draaiende antennes: een meer ovale met horizontale polarisatie voor de koers en een smallere met verticale polarisatie voor het glijpad. De antennes werden eenmaal per seconde heen en weer gezwenkt in een sector van 20°. Beide antennes konden worden omgeschakeld naar circulaire polarisatie. Eén zender leverde beide antennes en gebruikte een mechanisch afstembare magnetron van het type 2J51, die in de X-band werkte.
De radar leverde twee werkstations voor luchtverkeersleiders, elk met een Beta Scan Scope uitgerust met een 10-inch beeldbuis voor het nabije bereik (3 mijl) en voor het verre bereik (10 mijl).
De radar werd in 1947 door Gilfillan ontwikkeld en na de fusie met ITT door ITT-Gilfillan gebouwd. Het was de directe voorganger van de AN/FPN-33, maar had toch een lager vermogen.