AI.23
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: AI.23
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pasma X |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 1 000 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 1 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 100 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 40 NM (≙ 74 km) |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
AI.23
AI.23 (Radar, Airborne Interception, Mark 23) aka AIRPASS (Airborne Interception Radar and Pilot's Attack Sight System) był radarem śledzącym cele w paśmie X opracowanym dla brytyjskiego myśliwca naddźwiękowego Lightning F.6. Był to pierwszy na świecie wysokowydajny radar monopulsacyjny nadający się dla wojsk. Radar był wykorzystywany do sterowania pociskami powietrze-powietrze Firestreak i Red Top. Te ostatnie służyły do przechwytywania naddźwiękowego.
Radar był klasycznym radarem impulsowym z magnetronem 65638/21 jako lampą nadawczą. Konstrukcja radaru była całkowicie analogowa. Zastosowano w nim miniaturowe lampy próżniowe z połączeniami drutowymi, technologię nawijania w okablowaniu oraz wymuszone chłodzenie powietrzem.
W latach 60, 70 i 80 zbudowano 420 takich radarów z ciągłymi modernizacjami aż do typu AI.23D. Późniejsza wersja nosiła nazwę AIRPASS II, ale była też znana jako Blue Parrot i była stosowana w samolotach Buccaneer. W między czasie radar był produkowany również przez Marconi Electronic Systems (MES). Radar AI.23 latał w brytyjskich Królewskich Siłach Powietrznych, Siłach Powietrznych Arabii Saudyjskiej i Siłach Powietrznych Kuwejtu. Radar został wycofany z eksploatacji w kwietniu 1988 roku.