LW/AW Mk Ⅰ
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: LW/AW Mk ⅠA
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 200 MHz
(pasma VHF) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 50 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 20 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 10 … 15 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 100 NM (≙ 185 km) |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
LW/AW Mk Ⅰ
LW/AW (Light Weight /Air Warning) była rodziną lotniczych radarów rozpoznawczych i wczesnego ostrzegania działających w paśmie VHF, używanych przez Królewskie Australijskie Siły Powietrzne na teatrze Pacyfiku pod koniec II wojny światowej.
Wszystkie wersje były wyposażone w wskaźnik typu „A“ o szerokości 5 cali. Antena składała się z grupy 16 dipoli przed wspólną prostokątną powierzchnią reflektora. Dwie mniejsze anteny zamontowane powyżej były wykorzystywane przez interrogator do identyfikacji za pomocą standardowego IFF Mark Ⅲ.
Wersja LW/AW Mark ⅠA została zoptymalizowana do użycia w warunkach tropikalnych. Wersja LW/AW Mark Ⅱ wykorzystywała tę samą antenę z nowym nadajnikiem, który zapewniał moc impulsu od 40 do 50 kW. Maksymalny możliwy zasięg poprawił się wtedy do 130 mil morskich (≙ 240 km).
Do końca II wojny światowej zbudowano 151 takich radarów.