P-90 „Pamir”
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: P-90
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pasma S |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 2,7 … 3 MW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 360 km |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 2,5 … 5 obr/min |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-90 „Pamir”
P-90 „Pamir“, (nomenklatura rosyjska: 1RL115, cyrylica: 1РЛ115 / П-90 «Памир») to stacjonarny, pracujący w paśmie S, dalekiego zasięgu, odporny na zakłócenia radar rozpoznania lotniczego 3D, osiągający kosmiczne wysokości (50 km).
Radar wykorzystuje osobne anteny nadawcze i odbiorcze. Cała konstrukcja anteny waży 120 ton. Górne anteny są antenami nadawczymi o wykres kwadratowy cosecantu. Ta para anten miała wymiary 13 × 5 m, później 13 × 7 m. Każda antena nadawcza jest zasilana przez dwa nadajniki, każdy wyposażony w klystron. Cztery stabilizowane kwarcowo częstotliwości nadawcze są promieniowane jednocześnie.
Anteny odbiorcze są antenami torusowymi o wymiarach 18 × 15 m. Zawierają one po 21 wąskich wzorców anten odbiorczych, które są przetwarzane w sumie na 42 niezależne kanały odbiorcze.
Ten typ radaru był eksploatowany od 1961 roku do końca lat 70-tych.