P-80 „Altai”
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: P-80
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 2 060 … 2 690 MHz
(pasma S) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 360 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 1 000 m |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 1° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 6 or 12 obr/min |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-80 „Altai”
P-80 „Ałtaj“ (rosyjski desygnat: 1RL-118, cyrylica: РЛС П-80 «Алтай», 1РЛ-118) to dwukanałowy radar pasma S przeznaczony do rozpoznania lotniczego, naprowadzania myśliwców i wyznaczania celów dla rakiet przeciwlotniczych.
Czasem zaliczano go do radarów 3D, ponieważ jedna z anten miała elektrycznie regulowany kąt natarcia (Tilt), choć tylko dość wolno (10 s od jednego zatrzymania do drugiego). Praktycznie można było to wykorzystać tylko do skanowania przestrzeni powietrznej podczas każdego obrotu z nieco innym kątem natarcia. Dlatego też ta stacja radarowa pracowała jako czysty radar 2D z kilkoma wysokościomierzami typu PRV-11 w sieci.
Radar został opracowany w połowie lat 50. i wszedł do eksploatacji w 1962 roku. Ta konfiguracja anteny stała się wzorem dla wielu innych radarów, takich jak K-66 czy MR-310/ MR-320. P-80 został zastąpiony przez ST-68 od 1968 roku.