RDR-1E
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: Antena ANT-1 w RDR-1E
(Dzięki uprzejmości firmy Ostron)
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pasma X |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 200 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 5,5 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 50 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 300 NM (≙ 550 km) |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 3° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 15 obr/min |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
RDR-1E
RDR-1E był radarem pogodowym w paśmie X szeroko stosowanym w samolotach komercyjnych, np. w oryginalnym wyposażeniu samolotu Transall C–160. Radar był rozwijany od 1964 roku.
System przeznaczony był dla szybkich samolotów, początkowo miał maksymalny zasięg 180 NM (później 300 NM) i posiadał możliwości samosterowania. Możliwość regulacji kąta elewacji (Tilt) jest elementem stabilizacji poziomej anteny. Reflektor miał średnicę 76 cm i do podawania pokarmu wykorzystywał cutlera. Polaryzacja jest liniowa pozioma. Częstotliwość nadawania podana jest tylko w długości fali 3,2 cm (jak to zwykle bywało w tamtych czasach w radarach pogodowych), co odpowiada 9,375 GHz. Z wyjątkiem magnetronu i lampy obrazowej, reszta elektroniki była w pełni tranzystorowa.
W Transallu radar ten został zastąpiony od 1981 roku radarem meteorologicznym ORB 37 francuskiej firmy Omera (obecnie część Thales).
Źródła:
- Aviation Week, 16. März 1964
- Bendix RDR-1E install & ops manual
- Lester P. Merritt, Research Laboratories Technical Memorandum, NSSL-37, National Severe Storms Laboratory