RDR-1E
Beschrijving van de radarset, tactisch-technische kenmerken
Figuur 1: ANT-1-antenne van de RDR-1E
(Met dank aan Ostron)
| Specificaties | |
|---|---|
| Frequentie: | X-Band |
| Pulsherhalingstijd (PRT): | |
| Pulsherhalingsfrequentie (PRF): | 200 Hz |
| Pulsduur (τ): | 5,5 µs |
| Ontvangsttijd: | |
| Dode tijd: | |
| Piekvermogen: | 50 kW |
| Gemiddeld vermogen: | |
| Instrumented Range: | 300 NM (≙ 550 km) |
| Afstandsresolutie: | |
| Nauwkeurigheidsgraad: | |
| Bundelbreedte: | 3° |
| hits per scan: | |
| Rotatiesnelheid: | 15 min⁻¹ |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
RDR-1E
De RDR-1E was een X-band weerradar die veel werd gebruikt in commerciële vliegtuigen, bijvoorbeeld in de oorspronkelijke uitrusting van de Transall C–160. De radar werd ontwikkeld sinds 1964.
Het systeem was bedoeld voor snelle vliegtuigen, had aanvankelijk een maximaal bereik van 180 NM (later 300 NM) en had zelftestmogelijkheden. De mogelijkheid om de elevatiehoek (helling) in te stellen maakt deel uit van de horizontale stabilisatie van de antenne. De reflector had een diameter van 76 cm en maakte voor de voeding gebruik van een Cutler feed. De polarisatie is lineair horizontaal. De zendfrequentie wordt alleen gegeven in de golflengte van 3,2 cm (zoals toen gebruikelijk was voor weerradars), wat overeenkomt met 9,375 GHz. Met uitzondering van de magnetron en de beeldbuis was de rest van de elektronica volledig getransistoriseerd.
In de Transall werd de radar vanaf 1981 vervangen door de weerradar ORB 37 van het Franse bedrijf Omera (nu onderdeel van Thales).
Bronnen:
- Aviation Week, 16. März 1964
- Bendix RDR-1E install & ops manual
- Lester P. Merritt, Research Laboratories Technical Memorandum, NSSL-37, National Severe Storms Laboratory