Type 13 CMH
Radar birimi, taktik-teknik özellikleri açıklaması
Resim 1: Type 13 CMH Yüksek Bulucu Radarının 2. Dünya Savaşı sırasında Malta’da bir Fransız askeri tarafın çekilmiş fotoğrafı
Resim 1: Type 13 CMH Yüksek Bulucu Radarının 2. Dünya Savaşı sırasında Malta’da bir Fransız askeri tarafın çekilmiş fotoğrafı
| Teknik veriler | |
|---|---|
| Çalışma Frekans Aralığı: | S-bandı |
| Darbe Tekrarlama Zamanı: | |
| Darbe Tekrarlama Frekansı: | 500 Hz |
| Gönderim Darbe Genişliği (τ): | 0,6 ya da 1,9 µs |
| Alım Süresi: | |
| Ölü Süre: | |
| Darbe Gücü: | 500 kW |
| Ortalama Güç: | |
| Aletli menzil: | |
| Menzil Çözünürlüğü: | |
| Konumlandırma Doğruluğu: | |
| Işın demet açısı: | |
| Bir Dönüşteki İsabet Oranı: | |
| Anten Dönüş Adedi: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
Type 13 CMH
Type 13 CMH (CentriMetric Heightfinder) S-Bandında çalışan, anteni inip çıkarak arama yapan bir yükseklik bulucu radardı. Bu radar Birleşik Krallık Hava Kuvvetlerinde santimetre dalga boyunda çalışan ilk radardı ve Yer Kontrollü Yakalama (Ground Controlled Intercept, GCI) radarlarına yükseklik bilgisi sağlıyordu.
İlkörneği iki adet „Peynir-Anten“ denilen (antene bu takma ad dış görünüşünün ortadan kesilmiş yarım yuvarlak bir kaşar peyniri kalıbına benzemesi nedeniyle verilmişti) yaklaşık 6,1 × 1 m bir boyuta sahip dikey monte edilmiş bir açıklığa (aperture) sahipti. Her bir anten sadece H-düzlemine açılan bir boynuz ışıyıcı ile besleniyordu. Eni yaklaşık 1,5° olan bu dar dikey anten çizgesi -1° ila 20° arasında dakika da yaklaşık 6 kez inip çıkarak tarama yapıyordu. Yatay anten çizgesinin eni 7,5° idi. Görüntü aygıtı menzil ve yükseklik açısının da gösterildiği bir E-ekrandı. Hedefin yüksekliği bir nomogramla hesaplanıyordu.
Type 13 CMH radarının geliştirilmesine 1942 yılında başladı, seri üretime 1943 yılı Mart ayında geçildi. Bu radarda muhtelif modernizasyonlar yapıldı. Type 13 Mk II 1944 yılının başlarında göreve hazırdı. 13 Mk III ve IV benzeri şekilde üretildi. Type 13 Mk V çok daha gelişmiş bir antene sahipti: Bu bir oluklu dalga kılavuzu vasıtasıyla doğrusal beslenen, tek bükümlü dikey parabolik yansıtıcı idi (bkz. Marconi S 239).