S 239
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: S 239
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 3 000 MHz
(pasma S) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 160 … 550 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 2 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | > 900 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 110 NM (≙ 200 km) |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
S 239
Oferowany przez firmę Marconi model S 239 był radiowysokościomierzem dalekiego zasięgu pracującym w paśmie S o dużej mocy nadawczej. Radar przeznaczony był do pracy stacjonarnej i miał być sprzężony z radarem rozpoznawczym dalekiego zasięgu. Antena była zamontowana na dachu małego domku, w którym znajdował się nadajnik, odbiornik i kilka dodatkowych urządzeń.
Antena składała się z pionowo zamontowanego reflektora parabolicznego z liniowym doprowadzeniem przez falowód szczelinowy. Tworzył on wzór antenowy zbliżony kształtem do ogona bobra, z kątem pionowym 1° i poziomym 5°. Antena „kiwała się“ około 10 razy na minutę, zamiatając pod kątem od -1° do 25° (względem linii horyzontu).
Radar ten był montowany z istniejących podzespołów innych radarów, ale nie znalazł powszechnego zastosowania. W szwedzkich siłach powietrznych radar ten otrzymał nazwę PH-13.