www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

S 600 series (Marconi)

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Rysunek 1: S 600 (Marconi) w byłej armii jugosłowiańskiej, w tle: radiowysokościomierz S 613, © www.mycity.rs, CC-BY-SA 2.0

Rysunek 1: S 600 (Marconi) w byłej armii jugosłowiańskiej, w tle: radiowysokościomierz S 613,
© www.mycity.rs (CC-BY-SA 2.0)

Specyfikacja techniczna
Pasmo częstotliwości: 590 … 610 MHz
(pasma UHF)
Okres powtarzania impulsów:
Częstotliwość powtarzania impulsów: 600 Hz
Szerokość impulsu (τ): 3,2 µs
Czas odbioru sygnału echa:
Czas zwrotu:
Moc impulsowa: 500 kW
Moc średnia:
Zasięg instrumentalny: 220 NM (≙ 410 km)
Rozróżnialność w odległości:
Dokładność / Błąd określania:
Szerokość wiązki anteny:
Liczba ech odebranych - sondowań:
Liczba obrotów anteny radaru: 7,5 lub 10 obr/min
MTBCF:
MTTR:

S 600 series (Marconi)

Seria S 600 firmy Marconi była rodziną radarów dalekiego zasięgu pracujących w paśmie UHF dla wojskowej kontroli ruchu lotniczego. Wykorzystują one antenę o liniowym polu promieniowania, tzw. antenę squintless feed, aby uzyskać dostrojone oświetlenie głównego reflektora. Umożliwia to niezależną od częstotliwości redukcję listków bocznych anteny. W skład serii wchodziły radary S 650 (standardowy), Sv650H (większa moc) i S 670 (większa antena).

Wszystkie urządzenia wykorzystywały w pełni koherentną generację nadajnika stabilizowanego kwarcowo, z lampa o fali bieżącej o długiej żywotności jako stopniem sterującym i klistronem jako stopniem wyjściowym nadajnika. Zaletą tego pasma częstotliwości było niskie tłumienie spowodowane złą pogodą oraz dość duży zasięg przy stosunkowo niskiej mocy nadawania. Wadą była słaba kierunkowość anteny, którą należało skompensować poprzez duże zwymiarowanie apertury.

Ogłoszenie produkcji nastąpiło w maju 1967 r. Pierwszy w pełni operacyjny system został zaprezentowany na pokazie lotniczym SBAC w Farnborough (Wielka Brytania) w 1968 r. Wówczas ten zakres częstotliwości był jeszcze wykorzystywany do zastosowań radarowych, co zmieniło się 25 lat później, gdy ponownie dopuszczono tu transmisje telewizyjne. Radary zostały następnie przestrojone na pasma L i S, ale miało to niewielki sukces komercyjny. Anteny dla fali 23 cm były już opracowywane równolegle z wersją UHF. Dla pasma S trzeba było jednak opracować nowe anteny. Nadajnik pracował teraz z magnetronem, więc zalety w pełni koherentnego radaru zostały utracone.

Oprócz radarów dookólnych zwykle eksploatowano oddzielny radiowysokościomierz typu S 613.