S 600 (Marconi)
Beschrijving van de radarset, tactisch-technische kenmerken
Figuur 1: S 600 (Marconi) in het voormalige Joegoslavische leger, op de achtergrond: S 613 hoogtezoekradar, © www.mycity.rs, CC-BY-SA 2.0
Figuur 1: S 600 (Marconi) in het voormalige Joegoslavische leger, op de achtergrond: S 613 hoogtezoekradar,
© www.mycity.rs (CC-BY-SA 2.0)
| Specificaties | |
|---|---|
| Frequentie: | 590 … 610 MHz
(UHF-band) |
| Pulsherhalingstijd (PRT): | |
| Pulsherhalingsfrequentie (PRF): | 600 Hz |
| Pulsduur (τ): | 3,2 µs |
| Ontvangsttijd: | |
| Dode tijd: | |
| Piekvermogen: | 500 kW |
| Gemiddeld vermogen: | |
| Instrumented Range: | 220 NM (≙ 410 km) |
| Afstandsresolutie: | |
| Nauwkeurigheidsgraad: | |
| Bundelbreedte: | |
| hits per scan: | |
| Rotatiesnelheid: | 7,5 of 10 min⁻¹ |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
S 600 (Marconi)
De S 600-serie van Marconi was een langeafstandsradarfamilie die in de UHF-band opereerde voor de militaire luchtverkeersleiding. Zij maken gebruik van een antenne met een lineair stralingsveld, een zogenaamde squintless feed antenne om een afgestemde belichting van de hoofdreflector te verkrijgen. Dit maakt een frequentie-onafhankelijke vermindering van de zijlobben van de antenne mogelijk. De serie omvatte de S 650 (standaard), S 650H (hoger vermogen) en S 670 (grotere antenne) radars.
Alle eenheden maakten gebruik van een volledig coherent kristalgestabiliseerd zenderontwerp met een duurzame lopende-golfbuis als stuurtrap en een klystron als zenderuitgangstrap. Het voordeel van deze frequentieband was een geringe verzwakking als gevolg van slecht weer en een vrij groot bereik bij relatief laag zendvermogen. Het nadeel was een slechte richtingsgevoeligheid van de antenne, die moest worden gecompenseerd door een grote dimensionering van de apertuur.
De productie werd aangekondigd in mei 1967. Het eerste volledig operationele systeem werd in 1968 gepresenteerd op de SBAC-luchtshow in Farnborough (Groot-Brittannië). Destijds werd deze frequentieband nog gebruikt voor radartoepassingen, wat 25 jaar later veranderde toen televisie-uitzendingen hier weer werden toegestaan. De radars werden vervolgens opnieuw afgestemd op de L- en S-banden, maar dit had weinig commercieel succes. Parallel met de UHF-versie werden reeds antennes voor de 23 cm-golflengte ontwikkeld. Voor de S-band moesten echter nieuwe antennes worden ontwikkeld. De zender werkte nu met een magnetron, zodat de voordelen van een volledig coherente radar verloren gingen.
Een aparte hoogtezoekradar van het type S 613 werd gewoonlijk gebruikt naast de omnidirectionele radars.