Urządzenia radiolokacyjne

Marconi S232

Marconi S232 był jednym z pierwszych radarów kontroli ruchu lotniczego, który pracował na fali o długości 50 cm (w paśmie UHF). Radar został opracowany w 1954 roku. Te stosunkowo niskie częstotliwości dla radarów miały tę zaletę, że w tym zakresie prawie nie występowały zakłócenia pogodowe. Doprowadziło to również do bardziej efektywnej propagacji fal, dzięki czemu przy tej samej mocy i zysku anteny można było uzyskać większe zasięgi niż w przypadku fal krótszych. Pierwszy prototyp został zainstalowany na londyńskim lotnisku Heathrow w kwietniu 1956 roku. Jego udane wdrożenie zaowocowało następnie 15 kolejnymi instalacjami, w tym 7 za granicą.

Nadajnik stanowił rozwinięcie radaru Marconi Type 11. Nowy nadajnik był stabilizowany krystalicznie i po włączeniu można go było uruchomić bez większych prac związanych z dostrajaniem. Dzięki temu S232 posiadał w pełni spójny system tłumienia celów stałych. Stałość częstotliwości nadawania wspomagała efektywne działanie systemu MTI. Te częstotliwości UHF miały korzystne warunki propagacji (lepsze niż pasmo S, przy długości fali 10 cm) i wspomagały możliwości radaru, dzięki czemu był on bardzo popularny w latach 50/60. Dane radarowe przesyłane do centrali kontroli zbliżania były już pozbawione zakłóceń ze strony stałych celów dzięki systemowi MTI. W tym czasie jako linię opóźniającą stosowano linię ultradźwiękową z wodą jako medium.

Antena była zwykle stawiana bezpośrednio na ziemi. Zapobiegało to rozszczepianiu się wzoru anteny z powodu zakłóceń spowodowanych odbiciami od ziemi. Elektronika radaru została więc zainstalowana pod ziemią w bunkrze.