Urządzenia radiolokacyjne

AN/CPS-4

AN/CPS-4 („Beaver Tail“, ogon bobra) był radiowysokościomierz średniego zasięgu z mechanicznie obracaną anteną, pracującym w paśmie S. Radar został opracowany przez Laboratorium Promieniowania MIT i był wykorzystywany w obronie przeciwlotniczej Stanów Zjednoczonych Ameryki. Radar ten został zaprojektowany do współpracy z radarami dookólnymi SCR-270 i SCR-271.

AN/CPS-4 był obsługiwany przez 6 osób. Na ekranie RHI mógł wyświetlać cele o zasięgu do 90 mil morskich. Pionowo zorientowany reflektor paraboliczny stanowił eliptyczny przekrój paraboloidy o wysokości około 6 m i szerokości 1,5 m. Był on zasilany przez promiennik tubowy. Do pozyskiwania celów na wysokości wykorzystano 25 cykli na minutę, aby podnieść i opuścić całą konstrukcję anteny w zakresie od -2° do 32°. Dokładność określania wysokości wynosiła ok. 300 m przy pomiarze wysokości bezwzględnej i ok. 150 m przy pomiarze wysokości względnej w zasięgu od 45 do 90 mil morskich.[1] Radar był często używany w parze z AN/FPS-3 i od początku lat 50. tworzyły one bezlustrowe pokrycie radarowe.

Produkcję seryjną rozpoczęto w czerwcu 1945 r., a AN/CPS-4 był używany m.in. w Keesler AFB, w amerykańskich stacjach Omaha Air Force Station i Belleville AFS[2] oraz w Niemczech w Erbeskopf koło Birkenfeld. AN/CPS-4 był również wykorzystywany do celów cywilnych, np. do badania struktury „jasnych pasków“ na potrzeby meteorologii.[3]