www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

AN/CPS-4

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Rysunek 1: AN/CPS-4 w Bazie Sił Powietrznych Keesler w 1950 r.

Specyfikacja techniczna
Pasmo częstotliwości: 2 700 … 2 900 MHz
Okres powtarzania impulsów: 1 575 µs
Częstotliwość powtarzania impulsów: 635 Hz
Szerokość impulsu (τ): 2 µs
Czas odbioru sygnału echa:
Czas zwrotu:
Moc impulsowa: 750 kW
Moc średnia:
Zasięg instrumentalny: 90 NM (≙ 166 km)
Rozróżnialność w odległości:
Dokładność / Błąd określania:
Szerokość wiązki anteny: β= 4,7°; ε= 1,2°
Liczba ech odebranych - sondowań:
Liczba obrotów anteny radaru:
MTBCF:
MTTR:

AN/CPS-4

AN/CPS-4 („Beaver Tail“, ogon bobra) był radiowysokościomierz średniego zasięgu z mechanicznie obracaną anteną, pracującym w paśmie S. Radar został opracowany przez Laboratorium Promieniowania MIT i był wykorzystywany w obronie przeciwlotniczej Stanów Zjednoczonych Ameryki. Radar ten został zaprojektowany do współpracy z radarami dookólnymi SCR-270 i SCR-271.

AN/CPS-4 był obsługiwany przez 6 osób. Na ekranie RHI mógł wyświetlać cele o zasięgu do 90 mil morskich. Pionowo zorientowany reflektor paraboliczny stanowił eliptyczny przekrój paraboloidy o wysokości około 6 m i szerokości 1,5 m. Był on zasilany przez promiennik tubowy. Do pozyskiwania celów na wysokości wykorzystano 25 cykli na minutę, aby podnieść i opuścić całą konstrukcję anteny w zakresie od -2° do 32°. Dokładność określania wysokości wynosiła ok. 300 m przy pomiarze wysokości bezwzględnej i ok. 150 m przy pomiarze wysokości względnej w zasięgu od 45 do 90 mil morskich.[1] Radar był często używany w parze z AN/FPS-3 i od początku lat 50. tworzyły one bezlustrowe pokrycie radarowe.

Produkcję seryjną rozpoczęto w czerwcu 1945 r., a AN/CPS-4 był używany m.in. w Keesler AFB, w amerykańskich stacjach Omaha Air Force Station i Belleville AFS[2] oraz w Niemczech w Erbeskopf koło Birkenfeld. AN/CPS-4 był również wykorzystywany do celów cywilnych, np. do badania struktury „jasnych pasków“ na potrzeby meteorologii.[3]

Źródła:

  1. Chas. r. Burrows, Stephen S. Attwood: ”Radio Wave Propagation, Consolidated Summary Technical Report of the Committee on Propagation of the National Defense Research Committee“, Academic Press Inc. New York, 1949, p. 65 (online preview)
  2. Mark L. Morgan, Mark A. Berhow: ”Rings of Supersonic Steel. Air Defenses of the United States Army 1950-1979: an Introductory History and Site Guide“ Hole In The Head Press, 2002, ISBN 0615120121, p. 135, 175 (online preview)
  3. L Brown: ”Technical and Military Imperatives. A Radar History of World War 2“ CRC Press, 1999, ISBN 0750306599, p. 443 (online preview)