Radar Grondbeginselen

AN/FPS-17

De AN/FPS-17 was een speciale verkenningsradar voor Sovjet-raketlanceringen. Het was een onderdeel van het Ballistic Missile Early Warning System (BMEWS). Het was de eerste verkenningsradar die specifiek was ontworpen om objecten in de ruimte op te sporen. Het was ook de eerste operationele radar die de pulscompressiefunctie praktisch demonstreerde.

De hoofdaannemer was General Electric en deze nam Lincoln Laboratory in dienst als onderaannemer.[1]

Deze radar werd binnen 16 maanden bedacht, ontworpen, gebouwd en geïnstalleerd. De eerste installatie om het systeem te testen vond plaats op Laredo AFB in Texas. Deze radar moest zijn eigen raketlanceringen vanuit White Sands, New Mexico, waarnemen. Verdere apparatuur werd tegen het einde van de jaren vijftig geïnstalleerd op het Aleoeten-eiland Shemya. De radar op Shemya Island werd later in deze rol vervangen door de Cobra Dane (AN/FPS-108).[2]

De eerste installatie heette AN/FPS-17, XW-1. Het werd opgesteld in het district Diyarbakir (Turkije) en was bedoeld om raketlanceringen vanuit Kapustin Yar, ten zuiden van Volgograd (toen: Stalingrad), op te sporen. Als neveneffect werden gegevens verkregen die de geplande missie ver overtroffen. De documentatie van de trajecten van de raketten maakte het mogelijk de lanceringen van satellieten te identificeren, de satellietparameters (positie en baan) te berekenen en de prestaties van de lanceerraketten te evalueren.

De oorspronkelijke antenne was een vaste parabolische reflectorantenne bestaande uit een rooster van ongeveer 54 m hoog en 34 m breed. Het werd ontworpen en gebouwd door de firma D.S. Kennedy & Co. uit San Francisco (Californië). De zenders voor het frequentiebereik van 175 tot 215 MHz bestonden aanvankelijk uit gestandaardiseerde uitgangstrappen voor televisiezenders van General Electrics, die werden aangepast voor impulswerking. De verkenning werd uitgevoerd met zes horizontale vaste radarbeelden in de richting van Kapustin Yar.

In 1958 werd een tweede antenne opgericht, die ongeveer 46 m hoog en 92 m breed was. De zenders werden gemoderniseerd en konden nu drie extra antennediagrammen produceren. Ook nieuw was verticale spreiding in zeven antennepatronen en een groter bereik.

Het succes van deze radar met vast parallel antennepatroon leidde tot de installatie van een extra doelzoekradar (AN/FPS-79) in 1964, die extra mogelijkheden bood voor satellietapparatuur en dimensieverkenning, alsmede voor bemande en onbemande satellietwaarneming bij terugkeer in de dampkring.

De installatie van deze radar op het Shemya-eiland werd voltooid in 1960. De radar in Turkije werd in december 1995 buiten gebruik gesteld. Zijn taken werden overgenomen door een AN/FPS-79 doelzoekradar.[3]