P-30
Beschrijving van de radarset, tactisch-technische kenmerken
Figuur 1: de typische scheefstand van de bovenste antenne.
| Specificaties | |
|---|---|
| Frequentie: | E/F-band |
| Pulsherhalingstijd (PRT): | |
| Pulsherhalingsfrequentie (PRF): | |
| Pulsduur (τ): | |
| Ontvangsttijd: | |
| Dode tijd: | |
| Piekvermogen: | 1 MW |
| Gemiddeld vermogen: | 50 kW |
| Instrumented Range: | 360 km |
| Afstandsresolutie: | 500 m |
| Nauwkeurigheidsgraad: | |
| Bundelbreedte: | 0,6 - 1,7° |
| hits per scan: | |
| Rotatiesnelheid: | 6 min⁻¹ |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-30
P-30 „Crystal“ (Cyrillisch: «Хрусталь»; NAVO-aanduiding: „Big Mesh“) was een vroege centimetergolfradar van de voormalige Sovjet-Unie.
De neiging van de bovenste antenne tot een V-bundel maakte het mogelijk de hoogte van het doelwit te bepalen. Als een doelteken twee keer werd geschreven, vloog het bijbehorende doelwit bijgevolg op grotere hoogte. Hoe verder beide delen van het doelwit op het scherm verwijderd waren, hoe groter de doelhoogte.
Het verticale antennedeel naast de onderste reflector (op de foto links) is de compensatieantenne van de secundaire radar „actieve respons“ (NRS-20), die een betere identificatie van eigen vliegtuigen mogelijk moest maken bij de invoering van de MiG 21. De hoofdantenne van de NRS-20 gebruikte ook de onderste parabolische reflector.
De radar werd in 1955 opgenomen in de bewapening van het Sovjetleger. In 1959 werd de radar gemoderniseerd tot P-30M „Saturn“. Deze modernisering bracht een verbetering van het bereik met 10 tot 15 procent door het gebruik van lopende-golfbuizen als ruisarme voorversterkers in de ontvanger.
Door de mogelijkheden van digitale doelopsporing en doelvolging door middel van een plotextractor, die tot 200 doelen tegelijk kan verwerken, kreeg deze radar een renaissance en werd opnieuw uitgebracht onder de aanduiding 1L117. De nauwkeurigheid van de digitale hoogtebepaling is 400 m.