PRW-13
Beschrijving van de radarset, tactisch-technische kenmerken
Figuur 1: PRW-13 te zien op de luchtmachtbasis Trollenhagen (Duitsland)
(53°35'49.9" N 13°18'34.4" E)
Figuur 1: PRW-13 te zien op de luchtmachtbasis Trollenhagen (Duitsland)
(53°35'49.9" N 13°18'34.4" E)
| Specificaties | |
|---|---|
| Frequentie: | 2,5 … 2,7 GHz |
| Pulsherhalingstijd (PRT): | |
| Pulsherhalingsfrequentie (PRF): | 400 Hz |
| Pulsduur (τ): | 1.5 of 3 µs |
| Ontvangsttijd: | |
| Dode tijd: | |
| Piekvermogen: | 1,6 MW |
| Gemiddeld vermogen: | 1 kW |
| Instrumented Range: | 400 km |
| Afstandsresolutie: | |
| Nauwkeurigheidsgraad: | |
| Bundelbreedte: | |
| hits per scan: | > 15 |
| Rotatiesnelheid: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
PRW-13
De PRW-13 „Nadezhnost 2“ (Russische aanduiding: 1RL130; Cyrillisch: 1РЛ130 «Надежность 2» = „Betrouwbaarheid“, NATO-ontwerper: „Odd Pair“) was een volledig op afstand bestuurbare hoogtezoekradar van Sovjet makelij voor een hoogtebereik tot 85 km, die door de Bundeswehr als overgangsoplossing voor de nieuwe deelstaten werd overgenomen en, ondanks grote bevoorradingsproblemen, tot 1998 betrouwbare dienst deed.
Een bijzonder kenmerk is de compensatie-antenne (de zogenaamde „baby-antenne“), die werd gebruikt voor de onderdrukking van de zijlob.
De PRW-13 werkte met een magnetron op een vaste frequentie, een tweede zender stond stand-by met één van de vier reservefrequenties, die om geheimhoudingsredenen nooit gebruikt mochten worden voor de overname in de Bundeswehr.
Technologisch bestond de PRW-13 uit beproefde, met buizen uitgeruste assemblages van zijn voorgangers, gemengd met gedeeltelijk getransistoriseerde assemblages en assemblages met geïntegreerde CMOS-schakelingen.
Zeer interessant was het genereren van de elevatiehoekmarkeringen: een elektronenstraalbuis werd analoog aan de elevatiehoek en de afstand afgebogen en genereerde de nodige impulsen voor het scherm op een draadraster binnenin de buis.
