PRV-10
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: Zdjęcie modelowe PRV-10
(Zdjęcie udostępnione dzięki uprzejmości Muzeum Historii Wojskowej Niemieckich Sił Zbrojnych w Dreźnie).
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pasma E |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | 2,7 … 3,2 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 1,8 … 2 MW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 300 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 3 km |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | β= 3° … 5°; ε= 1° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
PRV-10
PRV-10 „Konus“ (oznaczenie rosyjskie: 1RL12; cyrylica: 1РЛ12 «Конус» = „Stożek“; oznaczenie NATO: „Rock Cake“; nazwa jest skrótem od „podvizhnyy radiovysotomer“, cyrylica: «Подвижный РадиоВысотомер», ПРВ). PRV-10 był pierwszym produkowanym w Związku Radzieckim radiowysokościomierzem opracowanym w wersji przenośnej na podstawie wysokościomierza prototypu radaru Topol-2. Jako radiowysokościomierz był przeznaczony jako urządzenie pomocnicze dla różnych radarowych stacji rozpoznawczych. Maksymalna wysokość, na której można było dokonać pomiarów, wynosiła 34 000 m.
W 1956 r. weszła do służby w krajach byłego Układu Warszawskiego, a w 1957 r. została zmodernizowana do ewentualnej eksploatacji sektorowej. Po modernizacji na PRV-10M wygląd reflektora anteny nieco się zmienił. Największą słabością PRV-10 był brak odporności na zakłócenia. Prawdopodobnie był w służbie do 1975 r., po czym został zastąpiony przez PRV-11.
