P-37 “Bar Lock”
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: P-37 w Elmenhorst, był to jeden z ostatnich rosyjskich radarów działających w Niemczech w 1997 roku.
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pięć częstotliwości w zakresie 2 695 … 3 115 MHz |
| Okres powtarzania impulsów: | 2,6 i 1,3 ms |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 375 i 750 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 1,2 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 5 · 700 kW |
| Moc średnia: | 5 · 700 W |
| Zasięg instrumentalny: | 450 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 180 m |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 2° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 3 lub 6 Ob/min |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-37 “Bar Lock”
P-37 „Metch“ (1RL139, cyrylica: 1РЛ139 «Меч» = "miecz", oznaczenie NATO: „Bar Lock“) to przenośny radar 2D do obserwacji przestrzeni powietrznej, naprowadzania myśliwców i wyznaczania celów dla systemów rakietowych obrony powietrznej. Radar ten może być sprzężony z radiowysokościomierzach PRW-11 i PRW-13 w celu pomiaru trzeciej współrzędnej przestrzennej. Radar został wprowadzony do użytku w 1961 roku.
W górnej części anteny na zdjęciu 1, Beacon, jest to antena radaru wtórnego Siemens 1990 w wersji D1, modyfikacji, która została wprowadzona dopiero po 1991 r. po zjednoczeniu i zastąpiła stary rosyjski system identyfikacji (tu: NRS-20).
W ciągu bardzo długiego okresu użytkowania zbudowano kilka wersji P-37. Były to zarówno początki z dodatkową przyczepą 8, która zawierała głównie system MTI na bazie lampowej, jak i najnowocześniejsza stacja, tzw. wersja 90, w której cały tor odbiorczy był tranzystorowy i wyposażony w układy (do średniego stopnia integracji).
Od 1990 r. P-37 w Niemczech były modernizowane do nowych standardów bezpieczeństwa i wyposażane w nowy system IFF/SIF D1/D9. Od 1998 r. ostatnie P-37 w Meklemburgii/Pomorzu Zachodnim zostały zastąpione przez RRP-117.
