P-14
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: “Tall King A”
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 160 … 185 МHz |
| Okres powtarzania impulsów: | 5 - 10 ms |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 100 - 200 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 10 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 700 - 900 kW |
| Moc średnia: | 800 W |
| Zasięg instrumentalny: | 600 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 1,5 km |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 4°20' … 8° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | > 15 |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 0 … 4 … 6 Ob/min |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-14
Radar P-14 (nazwa rosyjska: 1RL113 „Lena“; cyrylica: 1РЛ113 «Лена»; oznaczenie NATO: „Tall King A“) był budowany od 1959 roku. Przy wymiarach 32 m · 11 m ta antena paraboliczna zajęła szczególne miejsce w pasmie VHF. Antena mogła być obracana do prędkości wiatru 30 m/s. Dane techniczne stacji radarowej były podobne do danych P-12, ale nadajnik miał większą moc (Pi ≥ 700 kW). Maksymalny wyświetlany zasięg wynosił 600 km, przy czym rozdzielczość zasięgu pogarszała się ze względu na rozdzielczość ekranu.
P-14 miał dwie główne anteny. Jedna z nich została ustawiona stacjonarnie jako antena robocza, a jedna antena została załadowana na 36 pojazdów URAL-375D gotowych do układania. Czas ustawiania jednej anteny wynosił około 50 godzin.
Ostatnia stacja została dostarczona w 1979 roku. W sumie zbudowano 731 stacji, z czego 24 wyeksportowano.