P-12
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 150 - 170 МHz |
| Okres powtarzania impulsów: | 2,77 ms |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 345 Hz ±10% |
| Szerokość impulsu (τ): | 6 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | 2,4 ms |
| Czas zwrotu: | 377 µs |
| Moc impulsowa: | 160 - 250 kW |
| Moc średnia: | 540 W |
| Zasięg instrumentalny: | 360 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 900 m |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 8° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | > 15 |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 0 … 10 Ob/min |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-12
P-12 (oznaczenie rosyjskie: 1RL14, oznaczenie NATO: „Spoon Rest“) to rodzina radarów z pasmu VHF, przeznaczonych do szybkiego rozmieszczania. Podstawowa wersja weszła w skład uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1958 roku.
Dostępne są różne wersje:
- P-12M „Jenisej“ (cyrylica: «Енисей-М»), Version auf zwei „ZiL 157“;
- P-12MP „Sdvig-K“ („przemieszczenie“, cyrylica: «Сдвиг-К»; oznaczenie NATO: „Spoon Rest“)
- P-12MA „Szura“ (Nazwa rzeki w Amurze, cyrylica: «Сура»; oznaczenie NATO: „Spoon Rest A“)
- P-12NP „Irtysz“ (cyrylica: «Иртыш»; oznaczenie NATO: „Spoon Rest B“), wersja przyczepy z urządzeniem sprzęgającym
- P-12NA „Irtysz“ (cyrylica: «Иртыш»; oznaczenie NATO: „Spoon Rest C“), wersja z aparatem sprzęgającym na dwóch Uralach 375 z silnikiem benzynowym;
- P-12NM „Deser“ (cyrylica: «Десерт»), wersja na dwóch Uralach-4320 z silnikami Diesla.
Radar może być zsynchronizowany z innym radarem za pomocą urządzenia sprzęgającego i wyświetlać echa z obu radarów. Obrót P-12 był zsynchronizowany z innymi radarami za pomocą wielokanałowego systemu serwomechanizmów. Następnie nadajnik wykorzystał impuls startowy drugiego nadajnika. Sygnały echa były podawane bezpośrednio do drugiego kanału wizyjnego wyświetlacza.
P-12 posiadał skuteczny system przeciwzakłóceniowy z dwiema potencjalnymi tubami zasobnikowymi. System ochrony przed zakłóceniami może być inaczej skonfigurowany w bliskim zasięgu niż w dalekim. Przełączanie odbywało się za pomocą impulsu pasmowego (strobo), który był generowany za pomocą fantastronu i mógł być regulowany na odległość. Lampy magazynujące potencjał były więc albo połączone szeregowo w celu skuteczniejszego tłumienia celów stałych, albo pracowały niezależnie od siebie - jedna do selekcji celów ruchomych (SBZ) w bliskim zasięgu, druga do tłumienia niesynchronicznych impulsów zakłócających (UNS) w całym zasięgu.
