P-8 “Knife Rest”
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1:
Rysunek 1:
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pasma VHF |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 70 … 75 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 150 km |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 24° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | 30 s |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-8 “Knife Rest”
P-8 (rosyjska nazwa: „Wołga“, cyrylica: «Волга») powstał w latach 1949-1950 i został przyjęty na uzbrojenie ówczesnej Armii Radzieckiej w 1951 roku. Ta stacja radarowa została załadowana na dwie ciężarówki „ZiL 157“. Działał z 4 antenami Yagian na wolnostojącym maszcie rurowym, który można było wznieść na wysokość 30 metrów. Wyposażenie P-8 obejmowało drugorzędną jednostkę radarową „Kremnij 1“ oraz dwie przyczepy generatorów elektrycznych.
Radar był już wyposażony w goniometr, za pomocą którego można było określić przybliżoną wysokość na nomogramie, porównując fazy obu płaszczyzn anteny.
Radar wtórny nie działał jeszcze synchronicznie z anteną radaru głównego. Był on zamontowany na zewnętrznym maszcie i musiał być sterowany za pomocą korby ręcznej i serwomechanizmu w kierunku, w którym miał być przesłuchiwany. Identyfikacja była wyświetlana na wskaźniku typu „A“, która była używana razem z aparaturą do określania wysokości.
