P-3 „Dumbo“
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: Przenośna wersja P3 (antena po lewej stronie).
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | pasma VHF |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 55 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 120 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 2,5 km |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 24° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
P-3 „Dumbo“
Prace nad radarem P-3 „Dumbo“ (skrót od „Pegmantit 3“) rozpoczęły się w 1943 roku.
Szczególną cechą radaru P-3 jest system antenowy, składający się z dwóch anten, które służą do nadawania i odbioru za pomocą przełącznika nadawczo-odbiorczego.
Do określania wysokości celów wykorzystywany jest system dwóch anten Yagi, umieszczonych na wysokości 7 m i 11 m nad ziemią. Kąt elewacji wyznacza się za pomocą specjalnego systemu, goniometru, poprzez porównanie faz obu anten.
Testy fabryczne P-3 odbyły się między 20 lipca a 15 sierpnia 1944 r., a pierwsze próby zasięgu przeprowadzono w styczniu i lutym 1945 r. Radar P-3 wszedł do służby w Rosji w 1945 r. Rozpoczęto również produkcję wariantu P-3A przeznaczonego dla pojazdów mechanicznych.