RUS-1
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: RUS-1, położenie odbiornika
Электрофизических
Измерений
(ЛЭФИ)
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 75 … 83 MHz
(pasma HF) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | |
| Moc średnia: | 300 W |
| Zasięg instrumentalny: | 35 … 50 km |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 60° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
RUS-1
RUS-1 (skrót od: Radio Ulavlitel Samoljotov, kir.: РадиоУлавливатель Самолетов, w przybliżeniu: „Radiowy Łapacz Samolotów“), zwany również „Reven“ («Ревень»), był pierwszą próbą zlokalizowania samolotu przez wojska byłego Związku Radzieckiego za pomocą fal elektromagnetycznych. Został on opracowany przez Instytut Badań Naukowych i Testów Łączności Armii Czerwonej. (Kyr.: Научный исследовательско испытательный институт связи Красной Армии). Producentem było Laboratorium Pomiarów Elektrofizycznych (cyrylicą: Лаборатория Электрофизических Измерений, ЛЭФИ) w Mińsku.
W 1938 r. radzieccy technicy mogli przekazać żołnierzom pierwszy radar, gotowy do użycia. Do 1940 r. przekazano wojskom łącznie 45 radarów. Radar przeszedł swoją pierwszą próbę na froncie fińskim zimą 1939/40 roku.
RUS-1 był prostym bistatycznym radarem o fali ciągłej, podobnym w konstrukcji do eksperymentów przeprowadzonych przez Alberta Taylora i Leo Younga z Naval Research Laboratory w USA w 1922 r. Funkcjonalnie działał jak radar zaporowy. RUS-1 składał się z pozycji nadajnika i pozycji odbiornika po lewej i prawej stronie w odległości około 30 … 40 km. W odbiorniku sygnały nadawane w sposób ciągły z nadajnika były odbierane za pomocą listka bocznego anteny. Jeśli w obszar przed tą linią wleciał jakikolwiek dodatkowy obiekt odbijający, odbierany sygnał wyraźnie się zmieniał. Oczywiście RUS-1 nie mógł zmierzyć współrzędnych ani określić, czy zbliża się jeden lub więcej samolotów. Można było jedynie stwierdzić, że doszło do podejścia. RUS-1 był w stanie monitorować korytarz o szerokości do 70 km.
