Wassermann Radar
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1:
Rysunek 1:
GES. FÜR ELEKTROAKUSTISCHE U.
MECHANISCHE APPARATE M.B.H.
BERLIN KÖPENICK
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 125 … 158 MHz, 158 … 250 MHz |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | |
| Szerokość impulsu (τ): | |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 300 km |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | ±300 m |
| Szerokość wiązki anteny: | |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
Wassermann Radar
Radar „Wassermann“ (FunkMeßGerät 402, FuMG402) był wielokierunkowym systemem poszukiwawczym opracowanym przez firmę Siemens w 1940 roku. Radar Wassermanna rozwinął się z eksperymentalnego radaru Freya „lift“, w którym antenę można było podnosić i opuszczać na stalowym maszcie w celu pomiaru wysokości. Ponieważ był to czasochłonny proces, zamontowano później kilka anten, które można było szybko przełączać na przemian na nadajnik/odbiornik.
Antena składała się ze stałego, obrotowego masztu kratowego (później okrągłego) o wysokości od 37 do 60 metrów. Do tego masztu przymocowane były ramy nośne o szerokości od 4 do 12,4 m, do których na początku mocowane były tylko anteny Freya. Odmiany anteny znacząco wpłynęły na kąt apertury anteny i zasięg radaru. Zwierciadło anteny składało się z czterech pól o maksymalnie 144 dipolach. Szczegółowo, anteny składały się z
- Wassermann L (lekka) składająca się z 12 linii po 6 dipoli każda, (rama na palikach o wysokości 36 m)
- Wassermannnbsp;m (średnia) 12 linii po 8 dipoli każda (wieża wspornikowa o wysokości 36 m) i
- Wassermann S (ciężki) składający się z 12 linii po 12 dipoli każda (do 60 m wysokości wieży wspornikowej).
Do wykrywania celów znajdujących się w dużej odległości włączane są dwie górne ćwiartki lustra, a do wykrywania celów znajdujących się nisko - dwie dolne. Górna linia dipolowa należała do urządzenia identyfikacyjnego „Gemse“.
Do obsługi sprzętu potrzebnych było około 7 osób.
