Urządzenia radiolokacyjne

Lichtenstein Radar

Radar „Lichtenstein- SN 2 -Gerät“ (FunkGerät 220, FuG 220) był używany do zbliżania się do celów. Pomiary można było wykonywać w zależności od odległości, wysokości i położenia bocznego, które były wyświetlane na dwóch (później trzech) lampach elektronowych. Istniały dwie wersje anten: antena zewnętrzna i antena do kokpitu. Maksymalny zasięg wynosił 5 (później 6) kilometrów. Dokładność namiaru wynosiła około 3° w kącie poprzecznym i wysokościowym. Namiar można wyznaczyć, elektronicznie obracając antenę. Tak zwany przełącznik migotania włączał linię obejściową do linii zasilającej anteny co 25 Hz i zasilał anteny w opozycji fazowej. Oba sygnały wideo nakładały się na siebie w czasie na ekranie. Jeśli znak docelowy był wyświetlany w dużym rozmiarze i bez migotania, tzn. sygnał antyfazowy był w minimum, wówczas cel znajdował się dokładnie pośrodku.

Kolejne wersje to „Lichtenstein-B“ (FuG 202) i „Lichtenstein-C1“ (FuG 225) z trzema lampami elektronowymi i dużą ciężką anteną z poroża jelenia, a także „Lichtenstein-S“ (FuG 213) jako wersja eksperymentalna o mocy impulsu 30-40 kW przy częstotliwości nadawania 150 MHz. Zasięg „Lichtenstein-S“ wynosił około 30 km.

Zespół celowniczy z trzema lampami elektronowymi posiadał J-szopę do określania odległości w skali 8 km oraz dwie A-szopy do wyświetlania kątów bocznych i wysokości.

Inne wersje, np. „Lichtenstein BAUER“ FuG 214, były również używane jako tylne urządzenia ostrzegawcze do wykrywania myśliwców wroga podążających z tyłu. W tym celu pod skrzydłami zamontowano krótkie anteny Yagi z 4 elementami, antenę odbiorczą po prawej stronie, antenę nadawczą po lewej.

Anteny radarów FuG 212 i FuG 220b nadały charakterystyczny wygląd niemieckiemu myśliwcowi nocnemu Bf 110 G (tutaj jako brytyjski samolot łupiący).

Synchronizator generował silne impulsy o czasie trwania około 1 µs z oscylacji sinusoidalnej o częstotliwości 900 Hz za pomocą kilku sprzężonych transformatorowo wzmacniaczy i ograniczników. Nadajnik pracujący w trybie push-pull był modulowany tym impulsem. Odbiornik jest odbiornikiem superheterodynowym i był wyposażony w dziewięć lamp. Szerokość pasma wynosiła około 1,2 MHz. Częstotliwość oscylatora można dostroić za pomocą układu serwomechanizmu.

Układ sterowania lampą obrazową zawierał obwód oscylacyjny dostrojony do częstotliwości 75 kHz. W czasie odchylania wykonano sześć oscylacji, które spowodowały pojawienie się na ekranie sześciu jasnych punktów jako znaczników 2 km. Przełącznik migotania był przełączany przez silnik z częstotliwością 25 Hz. Może on być aktywowany za pomocą ręcznie obsługiwanego przełącznika antenowego (nie pokazanego na schemacie blokowym) w kącie bocznym lub w kącie elewacji.