RPMK-1 „Ulibka“
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: Pozycja z RPMK-1
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 1 770 … 1 795 MHz
(pasma L) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 457 Hz |
| Szerokość impulsu (τ): | 0,5 lub 1,1 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 300 km |
| Rozróżnialność w odległości: | |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 6° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | 110 h |
| MTTR: | |
RPMK-1 „Ulibka“
RPMK-1 „Ulibka“ (nazwa rosyjska: РПМК-1, РадиоПеленгационный Метеорологический Комплекс «Улыбка» (индекс 1Б44) - w tłumaczeniu: „Uśmiech“) to radar meteorologiczny zaprojektowany specjalnie do śledzenia trajektorii balonów meteorologicznych za pomocą radiosondy. W antenie zastosowano zasadę śśledzenia wirującej wiązki. Wysoka częstotliwość jest doprowadzana do anteny za pomocą dostrojonych sztywnych kabli koncentrycznych.
Radar „Ulibka“ aktywnie mierzy kierunek i prędkość wiatru, a radiosondy transportowane za pomocą balonów wypełnionych wodorem mierzą i przekazują wilgotność względną, temperaturę i ciśnienie powietrza. Z wyjątkiem odległości do balonu, wszystkie inne mierzone wartości można wyznaczyć w trybie pasywnym, w którym radar nie wysyła sygnału dźwiękowego. Zebrane dane są wykorzystywane do wyznaczania korekt trajektorii obiektów balistycznych (artyleria, rakiety), określania rozproszenia środków bojowych lub chmur radioaktywnych, a także do wykonywania prognoz pogody i ostrzeżeń lotniczych.
Kompleks RPMK-1 składa się z trzech elementów:
- 1B44-1: Ural-4320 z radarem i stacjami roboczymi dla operatorów,
- 1B44-2: Ural-4320 z niezależnym źródłem zasilania (generator 8 kVA) i częściami zamiennymi, oraz
- 1B44-3: Przyczepa z butlami z wodorem pod ciśnieniem do tankowania balonów.
Kompleks RPMK-1 „Ulibka“ był dostarczany do rosyjskich sił zbrojnych od 1990 r., zastępując swojego poprzednika MRK-1 „Szkwał“.
Źródło:
- Podręcznik z Uniwersytetu w Petersburgu