ELDORA/ASTRAIA
Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Rysunek 1: ELDORA zamontowana na ogonie samolotu Lockheed P-3 eksploatowanego przez NRL.
| Specyfikacja techniczna | |
|---|---|
| Pasmo częstotliwości: | 9,3 – 9,8 GHz
(pasma X) |
| Okres powtarzania impulsów: | |
| Częstotliwość powtarzania impulsów: | 2 – 5 kHz |
| Szerokość impulsu (τ): | 0,25 – 3,00 µs |
| Czas odbioru sygnału echa: | |
| Czas zwrotu: | |
| Moc impulsowa: | 35 – 40 kW |
| Moc średnia: | |
| Zasięg instrumentalny: | 20 – 90 km |
| Rozróżnialność w odległości: | 37,5 – 1200 m |
| Dokładność / Błąd określania: | |
| Szerokość wiązki anteny: | 1,8° |
| Liczba ech odebranych - sondowań: | |
| Liczba obrotów anteny radaru: | |
| MTBCF: | |
| MTTR: | |
ELDORA/ASTRAIA
ELDORA (Electra Doppler Radar) / ASTRAIA (Analyse Stereoscopique par Radar Aeroporte Sur Electra) to lotniczy radar dopplerowski w paśmie X z dwoma niezależnymi kierunkami wiązki. Producentem jest konsorcjum amerykańskiego National Center for Atmospheric Research (Boulder, USA, Colorado) i francuskiego Centre National de Recherche Scientifique (CNRS, Paryż). Radar ELDORA/ASTRAIA jest przeznaczony do wysokorozdzielczych pomiarów prędkości wiatru i natężenia opadów z silnych burz, które są zbyt duże lub zbyt odległe, aby uzyskać pomiary z radarów stacjonarnych z porównywalną dokładnością.
Kierunki wiązki radaru ELDORA/ASTRAIA są skierowane do przodu i do tyłu (efektywnie dwa systemy radarowe), zapewniając podwójną informację dopplerowską podczas lotu. Ocena dostarcza dwuwymiarowego pola prędkości wiatru podczas przejścia przez obszar burzy. Radar wykorzystuje złożony sygnał nadawczy składający się z sekwencji czterech różnych częstotliwości nadawania. Dodatkowo, ekstremalnie krótki impuls transmisyjny może być wysyłany bez modulacji wewnętrznej. Dane te są uśredniane w cyfrowym procesorze sygnału.
Radar składa się z 5 głównych zespołów:
- blok z odbiornikiem i generatorem sygnału RF;
- wzmacniacz dużej mocy;
- procesor sygnału radarowego;
- antena obracająca się w osłonie radiacyjnej
- i jednostki sterującej.
Dwa wzmacniacze, każdy wyposażony w lampę o fali bieżącej i każdy o mocy nadawczej 35 kW, są zasilane przez wspólny syntezator częstotliwości, który wykorzystuje wysoce precyzyjny generator kwarcowy 10 MHz jako oscylator główny i koherentne odniesienie. Syntezator ten generuje wszystkie wymagane częstotliwości i zegary dla obu systemów (promieniowanie do przodu i do tyłu). Częstotliwość pośrednia 60 MHz jest generowana sprzętowo i wykorzystywana zarówno w odbiorniku, jak i w procesorze sygnału radarowego, w synchronizatorze oraz w digitalizacji odbieranych sygnałów. Sygnał nadawczy jest impulsem składającym się z czterech podrozdziałów czasowych (tzw. chipów), w każdym z nich wykorzystywana jest jedna z czterech częstotliwości nadawczych. Impulsy te są emitowane z podwójną częstotliwością powtarzania impulsów w stosunku czasowym 4:5, aby umożliwić lepszy jednoznaczny pomiar odległości i prędkości (patrz: Dylemat Dopplera).
Nadawany sygnał jest kierowany przez dwukanałowe połączenie falowodowe do systemu antenowego w osłonie radaru z tyłu samolotu. Jego dwie anteny obracają się w osi podłużnej z prędkością 20 – 40 obrotów na minutę, aby osiągnąć wymaganą częstotliwość próbkowania.
Źródło:
- Herbert J. Kramer: “Observation of the Earth and its Environment: Survey of Missions and Sensors” Berlin, Heidelberg: Springer Berlin Heidelberg, 1994., ISBN 9783662090404 (Prezentacja książki)