Hoofdstuk: „Secundaire radar”
Figuur 1: Voorbeeld van de website
Figuur 1: LVA Antenna
De klassieke radarmethode (voortaan primaire radar genoemd ter onderscheiding) kan vliegtuigen in de ruimte lokaliseren en hun coördinaten bepalen, maar is niet in staat het eigen vliegtuig van een vijandelijk vliegtuig te onderscheiden aan de hand van het doelsignaal. Deze informatie wordt verkregen door een toestel dat een ondervragingssignaal genereert dat een transponder (Transponder , transmitter-responder, zender-responder) in het vliegtuig in werking stelt, die als antwoord een speciaal gecodeerd signaal terugzendt. Deze reactie wordt hetzij rechtstreeks op het display getoond, hetzij op een afzonderlijk display.
De secundaire radarmethode wordt gewoonlijk gekoppeld aan een primaire radareenheid, aangezien actieve medewerking van het doel (coöperatieve methode) vereist is voor de functie. Als deze samenwerking ontbreekt, zal het vliegtuig niet worden gedetecteerd door de secundaire radar.
Het is dus eigenlijk meer een communicatieprocedure, een radioverbinding met de piloot via welke bepaalde technische gegevens worden uitgewisseld. Maar aangezien een meting van de vluchttijd van het signaal ook wordt gebruikt om de positie van het vliegtuig te bepalen, wordt het toch „radar” genoemd, al was het maar om historische redenen.
Figuur 2: Large Vertical Aperture (LVA) Antenna
In dit hoofdstuk worden alleen de grondbeginselen van secundaire radar besproken. U krijgt een overzicht van de procedure en de inhoud van de ondervragingscodes en de antwoordtelegrammen, alsmede een klein inzicht in het schakelsysteem.