Propagacja fali elektromagnetycznej

Radarowa linia wzroku (horyzont radiowy)

Charakter rozchodzenia się fal elektromagnetycznych na wysokich częstotliwościach (powyżej 100 MHz) jest zbliżony do tego określonego przez prawa optyki. To właśnie w tym zakresie częstotliwości działają prawie wszystkie systemy radarowe. Zatem emitowane przez nie fale elektromagnetyczne rozchodzą się zgodnie z zasadami quasi-optycznymi. Wyjątkiem są tak zwane radary over-the-horizon.

Krzywizna powierzchni Ziemi może uniemożliwić radarowi wykrycie celu w zasięgu określonym przez równanie zasięgu radaru. Konsekwencją krzywizny Ziemi jest to, że dla każdego radaru istnieje tak zwana strefa martwa, w której nie można wykryć żadnego celu. Linia na powierzchni Ziemi oddzielająca linię widzenia radaru od jego strefy martwa nazywana jest horyzontem radarowym lub horyzontem radiowym.

Należy zauważyć, że w praktyce horyzont radiowy nie pokrywa się z horyzontem optycznym. Wynika to z faktu, że linie propagacji elektromagnetycznej w zasięgu radaru zakrzywiają się, gdy przechodzą przez warstwy atmosfery o różnych właściwościach. Zjawisko to nazywane jest refrakcją fal elektromagnetycznych. Umożliwia to radarom wykrywanie celów poza linią horyzontu optycznego.

Oczywiście odległości pokonywane przez zakrzywione fale elektromagnetyczne będą również inne niż w przypadku linii prostych. Z tego powodu wystąpią błędy w pomiarze zasięgu i wysokości celu. W praktyce takie błędy są eliminowane poprzez użycie równoważnego promienia Ziemi (8,5·10⁶m) zamiast jej rzeczywistego promienia (6,4·10⁶m).