Wiązki antenowe dla pocisków sterowanych radiowo
Rysunek 1. Wiązki formowane w celu naprowadzenia pocisku na cel
Rysunek 1. Wiązki formowane w celu naprowadzenia pocisku na cel
Naprowadzanie na komendę to metoda naprowadzania, w której komendy sterujące odbierane przez pocisk z zewnętrznego punktu (stacji naprowadzania) zmuszają pocisk do poruszania się po określonej trajektorii w przestrzeni.
Wiązka akwizycyjna / Wiązka naprowadzająca
Po opuszczeniu wyrzutni przez pocisk, stacja naprowadzania musi uchwycić go w swoim polu widzenia. W tym celu wykorzystywana jest szeroka wiązka akwizycyjna. Po przechwyceniu pocisku przez szeroką wiązkę, jest on wprowadzany w pole widzenia stacji naprowadzania, która zwykle ma wąską wiązkę. Rysunek 1 przedstawia moment, w którym nowo wystrzelona rakieta znajduje się w szerokiej wiązce (wiązka akwizycyjna).
Wiązka śledzenia
Do śledzenia celu podczas naprowadzania pocisku wykorzystywane są głównie dwie metody: skanowanie stożkowe i monopuls.
- System skanowania stożkowego kieruje sygnał radarowy po okręgu wokół celu. Prędkość skanowania może wynosić od 15 do 40 obrotów na sekundę. Jeśli cel odbiega od środka okręgu, wzdłuż którego skanowana jest wiązka, radar generuje sygnał błędu w postaci napięcia sterującego i przesuwa wiązkę przez antenę w kierunku celu.
- System monoimpulsowy kieruje jednocześnie cztery wiązki na cel, których osie są przesunięte względem osi elektrycznej anteny i względem siebie o tę samą odległość kątową. Jeśli cel znajduje się w kierunku osi elektrycznej anteny, sygnał echa od niego w każdej z wiązek ma taką samą amplitudę. Dlatego kierunek ten jest również nazywany kierunkiem równego sygnału. Jeśli cel odbiega od kierunku równego sygnału, sygnały echa odbierane w różnych wiązkach nie będą już takie same, co umożliwia wygenerowanie sygnału błędu i przesunięcie kierunku równego sygnału w kierunku celu.