Radar bistatyczny
Rysunek 1: dwa zestawy radarów współpracują bistatycznie: drugi radar odbiera zwroty z pierwszego.
Radar bistatyczny
Na ogół nadajnik i odbiornik mają wspólną antenę, co nazywa się monostatycznym systemem radarowym. Radar bistatyczny składa się z miejsc nadajnika i odbiornika umieszczonych oddzielnie (w znacznej odległości). Dlatego też monostatyczny radar dopplerowski można łatwo rozbudować o system odbiorników bistatycznych lub (dzięki wykorzystaniu tej samej częstotliwości) dwa radary monostatyczne pracują jako jeden radar bistatyczny. Radar bistatyczny wykorzystuje rozpraszanie transmitowanej energii w przód i w bok.
W przypadku zestawu radarowego bistatycznego występuje większa odległość między jednostką nadawczą a odbiorczą i z reguły większa paralaksa. Oznacza to, że sygnał może być odebrany również wtedy, gdy geometria obiektu odbijającego bardzo mało energii lub wcale (technologia stealth) w kierunku radaru monostatycznego.
W praktyce stosuje się go głównie w radarach meteorologicznych. Technologia radarów bistatycznych jest od kilku lat stosowana w Instytucie Fizyki Atmosfery Niemieckiego Centrum Lotnictwa i Kosmonautyki (www.pa.op.dlr.de/poldirad/).
System ten ma również pewne znaczenie w zastosowaniach wojskowych. Zastosowany w jednostce rakietowej „HAWK“ tzw. „półaktywny“ system sterowania pociskiem to praktycznie radar bistatyczny.
Odbierając sygnały boczne wiązki bezpośredniej z radarów nadawczych, można zsynchronizować radary miejsc odbioru. W przypadku wykrycia głównego płata można również obliczyć informację o azymucie. W użyciu są różne specjalistyczne systemy bistatyczne, na przykład takie, w których do korelacji pozycji celu wykorzystuje się wiele miejsc odbioru.
Pomysłem taktycznym w wojnie w Kosowie było ewentualnie to, aby jedna stacja nadawcza promieniowała na samolot poza polem działania broni (technicznej lub politycznej), a druga stacja mogła dowodzić systemem broni obrony powietrznej tylko poprzez odbiór pasywny. Radary VHF takie jak P-12 czy P-18 szczególnie nadają się do tego bistatycznego układu. Efekt maskowania przy częstotliwościach VHF jest nie tylko nieskuteczny, ale wręcz nieadekwatny przez rezonans (rozpraszanie Mie!).
Rysunek 2: Konfiguracja radarów VHF jako radarów bistatycznych
Jako dodatkowy aspekt technologii Stealth polega również na kształtowaniu kształtu samolotu, więcej energii jest odbijane na boki niż do nadajnika, a to zbliża do układów bistatycznych systemów radarowych.
Na przykład. idealna kombinacja byłaby, P-18 (z dość wąskim 6 ° schematem anteny dla fal metrowych) normalnie pracuje w odległości około 60 km w trybie nadawania, a P-12 rejestruje oczekiwany ślad (z 10° nieco szerszym schematem anteny) z zatrzymaną anteną i wyłączonym nadajnikiem w odległości około 20 km. Sterowanie ogniem broni jest więc możliwe bez kosztownej techniki komputerowej. Jeśli rakieta zostanie wystrzelona, kontrola pocisków również wysyła, ale na reakcje jest już za późno.