Radary o niskim prawdopodobieństwie przechwycenia
Radary o niskim prawdopodobieństwie przechwycenia (Low Probability of Intercept, LPI-Radar) to klasa radarów, których właściwości czynią je niemal niewykrywalnymi dla wrogich odbiorników. Pozwala im to uniknąć uruchomienia systemów obrony i wykrywania radarowego celu.
Radar taki musi unikać przeciwnika za pomocą środków wywiadu elektronicznego, jednocześnie wypełniając swoją misję wykrywania. Osiąga się to dzięki zastosowaniu fal, których kształt jest przesunięty w stosunku do charakterystyki otaczających odbiorników. Konwencjonalne środki wywiadu elektronicznego mogą wykryć radar tylko z bardzo bliskiej odległości. Cechami charakterystycznymi radarów o niskim prawdopodobieństwie przechwycenia są:
Rysunek 1: HARD, „cichy radar” w niemieckim systemie LeFlaSys produkowanym przez STN ATLAS Elektronik GmbH.
- Zastosowanie anteny o bardzo cienkiej wiązce i płatach bocznych, które są trudne do wykrycia poza kierunkiem obserwacji;
- Emisja impulsowa tylko w razie potrzeby;
- Zmniejszenie mocy transmisji;
- Nadawanie impulsów w szerokim paśmie częstotliwości tak, że energia w danej częstotliwości jest bardzo niska;
- Alternatywnie, parametry transmisji mogą się zmieniać
- kształt impulsu;
- częstotliwość;
- częstotliwość powtarzania impulsów (PRF),
- Zastosowanie modulacji wewnątrzimpulsowej o kształcie pseudolosowym.
Radar o niskiej zdolności przechwytywania wysyła wewnętrznie modulowane impulsy o niskiej mocy, dzięki czemu zasięg do celu może być określony z dobrą rozdzielczością. Modulacja ta może być pseudolosowa w fazie lub częstotliwości fali, aby wywołać wrażenie szumu tła.
Jest to na ogół bardzo mała moc, do 1 W, i przerywalna, konwencjonalny radar wymagałby co najmniej 10 kW, aby osiągnąć podobny zasięg. Daje to przewagę nad wrogimi odbiornikami, których wzmocnienie jest równe iloczynowi czasu i szerokości pasma impulsu. Wzmocnienie tego typu radaru głównego, który odbiera energię równą 1/R⁴ (równanie radaru), równoważy wykrywalność środków zaradczych równą 1/R².
Niskie prawdopodobieństwo wykrycia radar ma ograniczony zasięg ze względu na niską moc. Ponieważ nadawany impuls jest stosunkowo długi, antena musi posiadać nadajnik i odbiornik, które są od siebie niezależne, ponieważ zastosowanie dupleksera oznaczałoby niedopuszczalną ślepą plamę w pobliżu radaru.