www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

Radar kierowania ogniem lub radar śledzenia celu

Rysunek 1: Radar kierowania ogniem HARD z niemieckim LeFlaSys (STN ATLAS Elektronik GmbH), tutaj z systemem uzbrojenia ASRAD.

Rysunek 1: Radar kierowania ogniem HARD z niemieckim LeFlaSys (STN ATLAS Elektronik GmbH), tutaj z systemem uzbrojenia ASRAD.

Radar kierowania ogniem lub radar śledzenia celu

Urządzenia radarowe, które w sposób ciągły śledzą jeden cel, nazywane są „radarami śledzącymi cel“. Urządzenia te są zazwyczaj wykorzystywane do sterowania systemami uzbrojenia, dlatego też często określa się je mianem „radaru kontroli ognia“. Mierzą współrzędne celu, określają jego trajektorię i próbują przewidzieć jego następną pozycję. Aby to zrobić, często mogą pracować tylko na jednym celu, ale robią to z niezwykłą dokładnością. Radar śledzący cele jest często wykorzystywany militarnie jako radar kontroli ognia. W użyciu wojskowym te dwie nazwy są również używane zamiennie.

Istnieją dwie różne metody śledzenia celu za pomocą radaru:

  1. Track-while-scan
    (jednoczesne śledzenie i wyszukiwanie celu) Tutaj radar działa przede wszystkim jako radar rozpoznawczy i przeszukuje większy sektor w poszukiwaniu celów. Jeśli cel zostanie wykryty, radar próbuje śledzić jego trajektorię. Dzięki tej metodzie można przetwarzać kilka celów. Zazwyczaj stosuje się do tego celu metodę monopulsacyjną.
  2. Ciągłe śledzenie celu
    W tym przypadku radar jest wyspecjalizowany do bezpośredniego śledzenia celu i jest mocno ograniczony w funkcji poszukiwania celu. Dlatego często stosuje się dodatkowy radar do wyznaczania celów. W ten sposób śledzony jest tylko jeden cel. Radary te mogą również wykorzystywać starszą metodę skanowania stożkowego.

Radary kierowania ogniem zazwyczaj działają z bardzo wąskim, ostro skoncentrowanym wzorcem anteny, wykorzystują bardzo wysoką częstotliwość powtarzania impulsów i bardzo krótki impuls nadawczy. Cechy te skutkują bardzo wysoką dokładnością śledzenia celu, jednak zmniejszają zasięg, a tym samym utrudniają poszukiwanie celów w szerszym sektorze.

Z powodu tego silnego skupienia radary kierowania ogniem muszą najpierw skierować swoje anteny w kierunku celu, który ma zostać zaatakowany. Proces ten rozpoczyna się od bardzo szerokiej charakterystyki anteny. Ta faza angażowania celu nazywana jest poszukiwaniem celu. Gdy cel został już złapany, węższy wzór anteny jest przełączany na zbieranie celu. Gdy cel zostanie wykryty przez wąską antenę, radar przełącza się w tryb eskorty. Radar śledzi teraz wszystkie manewry celu, a systemy uzbrojenia są zestrojone z celem. (Te trzy sekwencyjne fazy działania są często nazywane trybami i są takie same (lub przynajmniej podobne) do sekwencji przetwarzania celu przez większość radarów kierowania ogniem.

Track-while-scan to metoda łączenia funkcji wyszukiwania i śledzenia celu. Radar może śledzić wiele celów jednocześnie. Metoda ta jest stosowana w systemach radarowych kontroli ruchu lotniczego wykorzystujących jednoczesne informacje z radarów wtórnych. (Ich bardziej szczegółowe funkcje są wyjaśnione w rozdziale Przetwarzanie sygnałów radarowych). Radary nadzorujące w obronie powietrznej nie mogą opierać się na informacjach z radarów wtórnych. Radary te przeszukują sektor w poszukiwaniu celów i za każdym razem, gdy radar wykryje cel, oblicza jego zasięg, prędkość, kąt boczny i kąt elewacji. Po kilku kolejnych cyklach radar może skonstruować dokładną ścieżkę celu.

Ta dokładna ścieżka celu może być następnie wykorzystana do obliczenia (w przypadku cywilnego bezpieczeństwa lotniczego) bezpiecznego kursu bez ryzyka kolizji, lub (w przypadku zastosowania wojskowego) dokładnego punktu uderzenia z niezbędnym prowadzeniem dla obrony powietrznej.