Luchtverkeersleidingsradar
Gallerie of different ATC-Radars
Figuur 1: SRE-M7, een typische en-route radar van het Duitse bedrijf DASA
Figuur 2: De Air Surveillance Radar ASR-12 van Northrop/Grumman ASR-12
Figuur 3: Precisienaderingsradar PAR-80 van ITT
Figuur 4: Surface Movement Radar ASDE
Figuur 5: Microburst-radar MBR
Luchtverkeersleidingsradar
Luchtverkeersleidingsradar (Air Traffic Control Radar, ATC-Radar) is de verzamelnaam voor alle radartoestellen die worden gebruikt om het civiele en militaire luchtverkeer in het kader van het luchtverkeersbeheer (Air Traffic Management, ATM) te beveiligen en te controleren. Het zijn gewoonlijk vaste radarsystemen die in hoge mate gespecialiseerd zijn. Veel voorkomende toepassingen van luchtverkeersleidingsradars zijn:
- En-route radars,
- Luchthavenradars (ASR),
- Precisienaderingsradars (PAR),
- grondbewegingsradars, en
- speciale weerradars.
En-route radars
En-route radars controleren het luchtverkeer buiten de speciale luchthavengebieden. En-route radarsystemen werken gewoonlijk in de NATO D-Band. Deze radarsets detecteren en bepalen in eerste instantie de positie, koers en snelheid van luchtdoelen in een relatief groot gebied tot 250 NM (450 km). En-route radars zijn primaire surveillanceradars (PSR) die gekoppeld zijn aan een secundaire surveillanceradar (SSR).
Luchthavenradars
De luchthavenradar (ASR of TAR) is een naderingsradar die wordt gebruikt om de positie van een vliegtuig in het terminalgebied te detecteren en weer te geven. Deze radarsets werken gewoonlijk in de E-band en zijn in staat vliegtuigen op een hoogte van minder dan 25 000 voet (7 620 meter) en binnen 40 tot 60 zeemijl (75 tot 110 km) van hun luchthaven betrouwbaar te detecteren en te volgen. De antennes van ASR draaien sneller met 12 tot 15 omwentelingen per minuut om de vereiste gegevensvernieuwingssnelheid van maximaal 5 seconden te waarborgen. Moderne ASR hebben een extra weerkanaal en kunnen voor de luchtvaart gevaarlijke weersomstandigheden ophelderen.
Precisienaderingsradars
De grondgecontroleerde nadering is een besturingsmodus waarbij een vliegtuig in slechte weersomstandigheden kan landen. De piloot wordt door de grondcontrole geleid met behulp van precisienaderingsradar (PAR). De geleidingsinformatie wordt verkregen door de radaroperator en aan het vliegtuig doorgegeven via spraakradio of een computerverbinding met het vliegtuig. Deze radarsets werken gewoonlijk in de I-band.
Radars voor de grondbewegingen
De Radar voor de grondbewegingen (SMR) scant het luchthavenoppervlak om de posities van vliegtuigen en grondvoertuigen te bepalen en geeft deze bij slecht weer aan de luchtverkeersleiders door. Radars voor de grondbewegingen werken in I- tot K-band en gebruiken een extreem korte pulsbreedte om een aanvaardbare afstandsresolutie te bereiken. Het bereik is beperkt tot enkele kilometers, de rotatiesnelheid van de antenne bedraagt 60 omwentelingen per minuut.
Speciale weerradar toepassingen
Weerradars zijn zeer belangrijk voor het beheer van het luchtverkeer. Er zijn weerradars die speciaal zijn ontworpen voor de veiligheid van het luchtverkeer.