Urządzenia radiolokacyjne

SCR-270

SCR-270 (skrót od: Signal Corps Radio model 270) to bardzo wczesny przenośny radar obrony powietrznej dalekiego zasięgu, który nominalnie pracował na częstotliwości 106 MHz (długość fali 2,83 m). Był to jeden z pierwszych mobilnych radarów dalekiego zasięgu, a sygnały radarowe wyświetlał na wskaźniku typu „A“. Opracowany pod koniec lat 30. XX wieku, był używany przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych w czasie II wojny światowej. Anteny wersji stacjonarnej (zwanej SCR-271) były zamontowane na wieżyczce.

Nadajnik został opracowany przez firmę Westinghouse i był to samosilny oscylator mocy z dwiema triodami.

Cały system był przemieszczany przez 6 pojazdów, z których największy miał wymiary 9,25 m × 3 m × 2,43 m. Jego masa całkowita wynosiła 46,5 tony, a objętość transportowa 326 m³. Radar był gotowy do pracy na transportach około 6 godzin po przybyciu na nową pozycję. Załoga składała się z 7 osób. Do obsługi radaru i jego urządzeń komunikacyjnych w systemie zmianowym przez całą dobę potrzebnych było około 50 osób. Wymaganą moc elektryczną 15,5 kW zapewniał generator o mocy 25 kVA typu PE-74, napędzany silnikiem benzynowym. Jego zużycie wynosiło około 15,2 litra benzyny premium na godzinę.

Radar ten znany jest również jako Pearl Harbor Radar, ponieważ wcześnie wykrył japońskich napastników zbliżających się do Pearl Harbor podczas II wojny światowej. Załoga stanowiska dowodzenia nie rozpoznała jednak treści i znaczenia sygnałów radarowych i uznała, że jest to fałszywy alarm ze względu na nietypową wielkość sygnału echa.