www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

AN/FPS-17

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Rysunek 1: Reflektor paraboliczny firmy D.S. Kennedy ma około 54 m wysokości i 34 m szerokości.

Specyfikacja techniczna
Pasmo częstotliwości: 175 … 215 МHz
Okres powtarzania impulsów:
Częstotliwość powtarzania impulsów: 30 Hz
Szerokość impulsu (τ): 2000 µs
Czas odbioru sygnału echa:
Czas zwrotu:
Moc impulsowa: 1,2 МW
Moc średnia:
Zasięg instrumentalny:
Rozróżnialność w odległości:
Dokładność / Błąd określania:
Szerokość wiązki anteny:
Liczba ech odebranych - sondowań:
Liczba obrotów anteny radaru:
MTBCF:
MTTR:

AN/FPS-17

AN/FPS-17 był specjalnym radarem rozpoznawczym dla radzieckich wyrzutni rakietowych. Był częścią systemu wczesnego ostrzegania przed rakietami balistycznymi (BMEWS). Był pierwszym radarem rozpoznawczym zaprojektowanym specjalnie do wykrywania obiektów w przestrzeni kosmicznej. Był to również pierwszy radar operacyjny, w którym praktycznie zademonstrowano funkcję kompresji impulsów.

Generalnym wykonawcą była firma General Electric, która jako podwykonawcę zaangażowała Laboratorium Lincolna.[1]

Radar ten został wymyślony, zaprojektowany, zbudowany i zainstalowany w ciągu 16 miesięcy. Pierwszą instalację w celu przetestowania systemu przeprowadzono w Laredo AFB w Teksasie. Radar ten miał wykrywać wystrzeliwane przez siebie rakiety z White Sands w Nowym Meksyku. Pod koniec lat 50. zainstalowano kolejne urządzenia na aleuckiej wyspie Shemya. Radar na wyspie Shemya został później zastąpiony w tej roli przez Cobra Dane (AN/FPS-108).[2]

Początkowa instalacja nosiła nazwę AN/FPS-17, XW-1. Został on zainstalowany w okręgu Diyarbakir (Turcja) i miał za zadanie wykrywać starty rakiet z Kapustin Yar, na południe od Wołgogradu (wówczas Stalingradu). Efektem ubocznym było uzyskanie danych, które znacznie wykraczały poza planowaną misję. Dokumentacja trajektorii rakiet umożliwiła identyfikację wystrzelonych satelitów, obliczenie ich parametrów (pozycji i orbity) oraz ocenę wydajności rakiet wspomagających wystrzelenie.

Pierwotna antena była stałą paraboliczną anteną reflektorową zbudowaną z siatki o wysokości około 54 m i szerokości 34 m. Został zaprojektowany i zbudowany przez firmę D.S. Kennedy & Co. z San Francisco (Kalifornia). Nadajniki na zakres częstotliwości od 175 do 215 MHz początkowo składały się ze standardowych stopni wyjściowych nadajników telewizyjnych firmy General Electrics, które zmodyfikowano do pracy impulsowej. Rozpoznanie przeprowadzono za pomocą sześciu stałych diagramów poziomych w kierunku Kapustina Jaru.

W 1958 r. zbudowano drugą antenę, która miała około 46 m wysokości i 92 m szerokości. Nadajniki zostały zmodernizowane i mogły teraz wytwarzać trzy dodatkowe schematy antenowe. Nowością było również pionowe ustawianie anten w siedmiu wzorach i większy zasięg.

Sukces tego radaru o stałej, równoległej charakterystyce antenowej doprowadził do zainstalowania w 1964 roku dodatkowego radaru śledzącego cele (AN/FPS-79), który zapewnił dodatkowe możliwości w zakresie rozpoznania sprzętu satelitarnego i wymiarów, a także obserwacji powrotów satelitów załogowych i bezzałogowych.

Instalacja radaru na wyspie Shemya została zakończona w 1960 roku. Radar w Turcji został wycofany z eksploatacji w grudniu 1995 roku. Jego obowiązki przejął radar namierzania celu AN/FPS-79.[3]

Galeria zdjęć radaru AN/FPS-17 do obserwacji przestrzeni kosmicznej.

Rysunek 2: Widok z lotu ptaka na bazę lotniczą w Diyarbakir w połowie lat 50.

Źródła i materiały źródłowe:

  1. Melvin L. Stone and Gerald P. Banner: ''Radars for the Detection and Tracking of Ballistic Missiles, Satellites, and Planets''
    in Lincoln Laboratory Journal, Volume 12, Number 2, 2000, S.217 (online PDF)
  2. Jane’s Radar and Electronic Systems, 6th edition, Bernard Blake, ed. (1994), p. 78.
  3. GlobalSecurity.org AN/FPS-17 Space Surveillance Radar