www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

Chain Home

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Rysunek 1: Wieża Chain Home w Great Baddow, Chelmsford

Rysunek 1: Wieża Chain Home w Great Baddow, Chelmsford

Chain Home

Chain Home (Łańcuch domowy) to kryptonim nadbrzeżnych stacji radarowych budowanych przez Brytyjczyków przed i w czasie II wojny światowej. Ich nazwa techniczna brzmiała Air Ministry Experimental Station (AMES). Ostatecznie system składa się z trzech typów radarów:

Rząd brytyjski obawiał się niemieckiego ataku lotniczego i w 1933 r. powołał grupę roboczą ds. teledetekcji samolotów. W 1935 roku Robert Watson-Watt udowodnił możliwość wykrywania za pomocą fal radiowych, a w 1937 roku, po udostępnieniu środków finansowych, możliwość stworzenia sieci. To nie jest pierwszy radar, jak się często błędnie twierdzi. W tym samym okresie inne kraje uprzemysłowione konstruowały podobne, a nawet bardziej skuteczne urządzenia (patrz Historia radaru). Jednak Chain Home był pierwszym dużym radarem zaprojektowanym i zbudowanym na potrzeby obrony powietrznej kraju.

Chain Home był radarem bistatycznym. Każdy radar składał się z wieży z anteną nadawczą o wysokości 110 m i szerokości wiązki nadajnika 110° oraz z oddalonej od niej wieży z anteną odbiorczą o wysokości 73 m i schemacie około 90°.

Metoda określania położenia celów była podobna do metody stosowanej w przypadku kierunkowskazów - polegała na ręcznym ustawieniu anten odbiorczych pod kątem bocznym i kątem elewacji. Następnie operator porównuje względne natężenie sygnałów z dwóch anten odbiorczych, aż do znalezienia kierunku maksymalnego odbieranego sygnału. Do pomiaru kąta elewacji wykorzystano anteny umieszczone na górze i na dole wieży. Odległość określano, mierząc czas przelotu między emisją impulsu nadawczego a czasem odbioru echa.

Stacje nadawcze Chain Home pracowały na zmiennej częstotliwości na granicy między falami krótkimi a ultrakrótkimi. Najczęściej było to wykonywane w zakresie od 20 do 30 MHz, ale możliwość zmiany częstotliwości w szerokim zakresie pozwalała przeciwdziałać zakłóceniom aktywnym. Zwykle zasięg odbioru wynosił około 190 km, ale zależał od wysokości celu: 40 km dla celu na wysokości 500 m i 134 km dla celu na wysokości 4000 m. Nadajniki lampowe zostały zbudowane przez firmę Metropolitan-Vickers na podstawie planów nadajnika radiowego. Odbiornik został zbudowany przez firmę AC Cossor Ltd. na podstawie planów przekazanych przez Telecommunications Research Establishment.

Dom Łańcuchowy Niski został opracowany w 1939 roku. Wykorzystywał on wąską wiązkę o długości fali 1,5 m (200 MHz) do wykrywania większych odległości na małych wysokościach (do 150 metrów). Wieże radarowe były mniejsze i dlatego można je było transportować. Można je było przewozić na ciężarówkach do miejsc wyznaczonych przez RAF do obrony przeciwlotniczej. Był to radar monostatyczny ze wspólną anteną nadawczą i odbiorczą. Antena składała się z pięciu grup po cztery dipole, ustawionych przed wspólnym metalowym reflektorem.

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne
Specyfikacja techniczna
 Chain Home Chaine Home Low Chain Home Extra Low
Pasmo częstotliwości:  20 przez 50 MHz 200 MHz 3 GHz
Częstotliwość powtarzania impulsów 12,5 und 25 Hz; 400 Hz 500 Hz
Szerokość impulsu (τ):  20 µs 3 µs 6,6 und 1,9 µs
Moc impulsowa:  350 kW
później 750 kW 
150 kW 500 kW
Zasięg instrumentalny:  300 km
Zasięg maksymalny:  przez 190 km 40 km dla 150 m wysokość  30 km dla 15 m wysokość,
145 km dla 1 800 m wysokość lotu 
Szerokość wiązki anteny Typ 13: 1,5° vert. 7,5° horiz.
: 1° horiz. x 3° vert.
Antennenumlaufzeit:  1, 1,5, 2 lub 3,33 min⁻¹. Typ 13: 6 cykle wychylne na minutę.

W 1943 r. opracowano system Chain Home Extra Low (typy 13 i 14) w paśmie S, przeznaczony do wykrywania na bardzo małej wysokości (do 15 metrów). Typ 13 był monostatyczną stacją radarową z nadajnikiem magnetronowym, który wykonywał pionowe przemiatania w zakresie od -1° do +20°, jak w przypadku wysokościomierza. Antena została początkowo utworzona z grupy dipoli w siatce o wysokości 6 m i szerokości 90 cm. Później antenę tę zastąpiono anteną paraboliczną z falowodem szczelinowym w punkcie ogniskowym. Występowały jednak problemy z mechaniczną przekładnią obrotową, przez co radar ten często pracował tylko przy stałym kącie ustawienia względem horyzontu.

Typ 14 był podobny do Typu 13, ale antenę zamontowano obróconą o 90°, aby uzyskać lepszą dokładność poziomego kąta bocznego. W celu uzyskania lepszego pokrycia pionowego zamontowano dwie anteny jedna nad drugą. Jeden z nich był skierowany płasko w stronę horyzontu, a drugi miał niewielki kąt wzniesienia.

Łącznie zbudowano 59 jednostek typu 1, 24 typu 2 oraz 24 typu 13 i 14.

Źródło: www.radarpages.co.uk: Chain Home, Chain Home Low und Chain Home Extra Low