www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

Wassermann Radar

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Rysunek 1:

„Wassermann M” Silhouette
(Kliknij aby powiększyć: 640·480px = 32 kByte)

Rysunek 1:

Specyfikacja techniczna
Pasmo częstotliwości: 125 … 158 MHz,
158 … 250 MHz
Okres powtarzania impulsów:
Częstotliwość powtarzania impulsów:
Szerokość impulsu (τ):
Czas odbioru sygnału echa:
Czas zwrotu:
Moc impulsowa:
Moc średnia:
Zasięg instrumentalny: 300 km
Rozróżnialność w odległości:
Dokładność / Błąd określania: ±300 m
Szerokość wiązki anteny:
Liczba ech odebranych - sondowań:
Liczba obrotów anteny radaru:
MTBCF:
MTTR:

Wassermann Radar

Radar „Wassermann“ (FunkMGerät 402, FuMG402) był wielokierunkowym systemem poszukiwawczym opracowanym przez firmę Siemens w 1940 roku. Radar Wassermanna rozwinął się z eksperymentalnego radaru Freya „lift“, w którym antenę można było podnosić i opuszczać na stalowym maszcie w celu pomiaru wysokości. Ponieważ był to czasochłonny proces, zamontowano później kilka anten, które można było szybko przełączać na przemian na nadajnik/odbiornik.

Antena składała się ze stałego, obrotowego masztu kratowego (później okrągłego) o wysokości od 37 do 60 metrów. Do tego masztu przymocowane były ramy nośne o szerokości od 4 do 12,4 m, do których na początku mocowane były tylko anteny Freya. Odmiany anteny znacząco wpłynęły na kąt apertury anteny i zasięg radaru. Zwierciadło anteny składało się z czterech pól o maksymalnie 144 dipolach. Szczegółowo, anteny składały się z

Do wykrywania celów znajdujących się w dużej odległości włączane są dwie górne ćwiartki lustra, a do wykrywania celów znajdujących się nisko - dwie dolne. Górna linia dipolowa należała do urządzenia identyfikacyjnego „Gemse“.

Do obsługi sprzętu potrzebnych było około 7 osób.

Galeria zdjęć Wassermann

Rysunek 2: Pulpit sterowniczy radaru „Wassermann“.