www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

AN/FPS-50

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Przykład 1: AN/FPS-50 (DR3)
(64°1'18.56" N   149°11'18.29" W)

Specyfikacja techniczna
Pasmo częstotliwości: 425 MHz
Okres powtarzania impulsów:
Częstotliwość powtarzania impulsów: 27 Hz
Szerokość impulsu (τ): 2 ms
Czas odbioru sygnału echa:
Czas zwrotu:
Moc impulsowa: 10 MW [1]
Moc średnia:
Zasięg instrumentalny: 5000 km
Rozróżnialność w odległości:
Dokładność / Błąd określania:
Szerokość wiązki anteny: β= 0,4° ; ε=
Liczba ech odebranych - sondowań:
Liczba obrotów anteny radaru:
MTBCF:
MTTR:

AN/FPS-50

AN/FPS-50 był radarem wczesnego ostrzegania zintegrowanym z programem BMEWS, składającym się z systemu dużych stałych anten sieciowych tworzących antenę toroidalną. Anteny nadawały na przemian dwa wzorce antenowe pod różnymi kątami elewacji. Obiekty lecące przez dolny wzorzec anteny zainicjowały wstępne dane do ostrzeżenia Dowództwa Obrony Powietrznej Ameryki Północnej (NORAD). Dane wygenerowane podczas lotu przez górny wzorzec anteny pozwoliły na obliczenie trajektorii balistycznej i punktu spotkania. General Electric (GE), Wydział Ciężkiej Elektroniki Wojskowej, zainstalował te systemy na początku lat 60. w Clear (Alaska) i Thule (Grenlandia).[2]

Prototyp radaru został zainstalowany przez General Electrics w Trynidadzie, gdzie był używany od lutego 1959 roku do monitorowania testów rakiet wystrzeliwanych z amerykańskiego zasięgu rakiet atlantyckich na Przylądku Canaveral. Testy przeprowadzone przez Lincoln Laboratory były znaczącym wkładem w rozwój technologii radarowej. Obejmowały one projektowanie i rozwój skanera organowo-rurowego (organ-pipe-scanner) dużej mocy,[3],[4], banków filtrów dopplerowskich, baz danych przetwarzania sygnału radarowego, algorytmów charakterystyki celu oraz optymalizację i testowanie różnych elementów radaru.

Każdy z radarów poszukiwawczych AN/FPS-50 składa się z trzech matryc antenowych wraz z ich dodatkowym wyposażeniem. Każda z tych matryc antenowych porusza się o 40° w azymucie do odległości 3000 mil morskich. Pojedynczy reflektor ma około 165 stóp wysokości i 400 stóp długości. Pole jest paraboliczne pod względem wysokości i okrągłe pod względem wysokości. Monitorują one określony strukturalnie obszar przeznaczony do wystrzeliwania rakiet i satelitów bliskiego zasięgu. Każdy z radarów poszukiwawczych używa na przemian dwóch wzorców antenowych. Górna powierzchnia to wzór wentylatora o średnim kącie nachylenia 7°, dolna 3,5°.[5]

W nadajnikach zastosowano sześć par klistronów o dużej mocy producenta Litton Corp., każda o średnicy 18 cali (46 cm). Były one montowane wewnątrz transformatorów chłodzonych olejem, które wznosiły się na wysokość 3 metrów nad podłogą. Każdy z klystronbuizenKlystronów w zakresie UHF przy częstotliwości 425 MHz generował średnio 2,5 megawata mocy. Każda para lamp była połączona falowodami o szerokości prawie jednego metra i wysokości pół metra, zapewniając wystarczająco dużo miejsca dla szczupłej osoby dorosłej, aby mogła się przez nie czołgać. Energia tych par rurek odprowadzana była za pomocą przełączników falowodowych do budynków radiatorów antenowych.[6] Obraz wyświetlany jest na dwuwiązkowym ekranie oscyloskopowym ze skanerem A-scan. Górna belka z odchyleniem dodatnim, dolna belka z odchyleniem ujemnym na wyświetlaczu. Skala odchylenia odległości może być wybrana pomiędzy 4 ms, 35 ms lub 6 sekund.

AN/FPS-50(V)

W 1971 roku obiekty zostały zmodernizowane przy użyciu starszych anten Torus. Radar otrzymał oznaczenie AN/FPS-50(V) i jest wysokowydajnym radarem zwiadowczym, który obecnie pracuje w paśmie L. Do określenia odległości, położenia i prędkości radialnej obiektów w przestrzeni wykorzystuje znane techniki pomiaru czasu lotu i dopplerowskie techniki impulsowe.

Duża część AN/FPS-50(V) jest nazywana grupą zestawów radarowych. W skład grupy zestawów radarowych wchodzą szafy sterownicze z konsolami, elementy falowodowe i współosiowe propagacji RF oraz urządzenia pomocnicze. Urządzenia z grupy zestawów radarowych znajdują się w trzech budynkach nadajników w pozycji 1 oraz w dwóch budynkach nadajników w pozycji 2 BMEWS. Większość sprzętu znajduje się w standaryzowanych stojakach elektronicznych, które były używane nie tylko do tego radaru. Te stojaki na elektronikę mają wymiary zewnętrzne: wysokość 83 cali (2,12 m), szerokość 28 cali (72 cm) i głębokość 30 cali (77 cm).[7]

Źródła i odniesienia:
  1. Joachim Beckh: ''Blitz & Anker'' BoD – Books on Demand, 2005, ISBN 3-8334-2997-6, Page 54
  2. www.fas.org
  3. K.S. Kelleher and H.H. Hibbs, “An Organ Pipe Scanner,” Naval Research Laboratory Report 4141 (11 May 1953)
  4. www.radomes.org
  5. www.globalsecurity.org
  6. www.bwcinet.com z większą ilością zdjęć
  7. Jane's Radar and Electronic Warfare Systems