Radar Temelleri

Klistronun Gelişiminin Tarihçesi

1935 Bir hız modülasyon tüpünü mikrodalga osilatörü gibi kullanılma fikri ilk kez Agnessa Arsenjewa-Heil ve Oskar Heil tarafından Almanya’da bir yayının katkısı ile tanıtıldı.[1]

1935 Stanford Üniversitesi (ABD) fizik fahri profesörü William Webster Hansen Kovuklu Çınlayıcıyı icat etti. Buluşuna „rumbatron“ adını verdi.

1937 Russell ve Sigurd Varian kardeşler bu kovuklu çınlayıcıları kullanarak iki-odacıklı çınlayıcının bir başarılı modelini osilatör olarak geliştirdiler. Bu, mikrodalga bölgesinde çalışan ilk modern tüp idi.[2] Buluşa dalgaların kumsalda hareket biçimini betimlemekte kullanılan eski Yunan fiilinden (κλύζω) esinlenerek Klistron adı verildi. Ne yazık ki, o sırada erişebilecek çıkış gücü çok düşüktü, bu nedenle önceleri magnetronun gerisinde kaldı.

1938 Vadim F. Kovalenko (Sovyetler Birliği) Plaka-demet Klistronu (Sheet-Beam Klystron) geliştirdi.

1939 Oskar Heil Berlin’de çalıştığı Standard-Lorenz firmasında Yüksek Frekanslı osilatörünü tamamladı. Bu tüp, mucidinin adıyla „Heil-tüpü“ olarak adlandırıldı ve 2. Dünya Savaşı sırasındaki Alman radarlarında kullanıldı.

1940 R.V. Sutton (İngiltere) ve N.D. Devyatkov ile V.F. Kovalenko (Sovyetler Birliği) adlı bilim adamları birbirlerinden bağımsız olarak Yansımalı Klistronu geliştirdiler.

1941 Yansımalı Klistron radar aygıtlarındaki süperheterodin alıcılarda kullanıldı.

1948 Stanford Üniversitesinde 1 µs darbe süreli, çıkış gücü 30 MW a ulaşabilen üç kovuklu çınlayıcıya sahip çok-odacıklı klistron geliştirildi. Artık radarlarda yüksek güçlü klistronların devri başlamıştı.

1984 En yüksek darbe gücüne sahip klistron yapıldı.[3] Bu klistron Stanford Üniversitesindeki bir Doğrusal Hızlandırıcı Merkezi (Linear Accelerator Center, SLAC) için geliştirildi ve S-bandında 150 MW lık bir darbe gücünü sağlıyordu.