Historia radiolokacji
Rysunek 1: Mural pochodzący z Szkoły Technicznej Sił Powietrznych w Kaufbeuren (Niemcy).
Rysunek 1: Mural pochodzący z Szkoły Technicznej Sił Powietrznych w Kaufbeuren (Niemcy).
Historia radiolokacji
Żaden naród ani żaden człowiek nie może stwierdzić, że odkrycie oraz rozwój technologii radarowych był wyłącznie jego wynalazkiem.
1865 szkocki fizyk James Clerk Maxwell przedstawia soją terię pola elektromagnetycznego (opis fal elektromegnetycznych i ich propagacji). Wykazał on, że pola elektryczne i magnetyczne podróżują w przestrzeni kosmicznej w postaci fal ze stałą prędkością światła.
1886 niemiecki fizyk Heinrich Hertz odkrył fale elektromagnetyczne, potwierdzając w ten sposób teorię Maxwella.
1897 włoski wynalazca Guglielmo Marconi dokonał pierwszej długodystansowej transmisji fal elektromagnetycznych. Dzięki swoim wynalazkom Marconi uważany jest pioniera radiokomunikacji.
1904 niemiecki inżynier Christian Hülsmeyer konstuuje „telemobiloskop” umożliwiający monitorowanie ruchu na wodzie przy ograniczonej widoczności. Jest to pierwszy praktyczny test radaru. Hülsmeyer zgłasza swój wynalazek do opatentowania w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii.
1921 amerykański fizyk Albert Wallace Hull wynajduje Magnetron, wydajną lampę nadawczą.
1922 dwaj amerykańscy inżynierowie elektrycy Albert H. Taylor i Leo C. Young z Naval Research Laboratory (USA) po raz pierwszy zlokalizowali drewniany statek.
1930 Lawrence A. Hyland (również z Naval Research Laboratory), po raz pierwszy lokalizuje samolotu.
1931 w radar zostaje wyposażony statek. Wykorzystano tu anteny paraboliczne z promiennikiem tubowym.
1936 przez dwóch techników z General Electric George F. Metcalf i William C. Hahn zostaje wynaleziony Klistron. Jak się później okaże będzie to ważny element stacji radiolokacyjnych spełniający funkcję wzmacniacza lub generatora.
1939 dwóch inżynierów z uniwersytetu w Birmingham, John Turton Randall i Henry Albert Howard Boot budują niewielki, ale potężny radar na bazie Magnetronu wielownękowego. Samoloty B-17 zostały wyposażone w ten radar, co umożliwiło im odnajdywanie, a tym samym zwalczanie niemieckich łodzi podwodnych w nocy i we mgle.
1940 w USA, Rosji, Niemczech, Francji i Japonii trwają prace nad opracowywaniem i rozwijaniem różnych urządzeń i technologii radiolokacyjnych.
Napędzana przez machinę wojenną oraz rozwój Sił Powietrznych jako głównych rodzajów wojsk radiolokacja przechodzi silny rozkwit w czasie II wojny światowej. Również „zimna wojna” staje się impulsem do rozwoju tej technologii.